Mijn hart volgen…

Ik had er heel bewust voor gekozen om deze pelgrimstocht alleen te gaan lopen. Deels natuurlijk ook vanwege praktische redenen aangezien weinig mensen halsoverkop een maand vrij kunnen nemen, maar toch vooral omdat het voelde alsof ik dat moest doen. Ik heb eerder mogen ervaren dat het goed voor mij is om mijzelf zo nu en dan in het diepe te gooien. Één van de vele redenen om deze tocht te gaan lopen was dan ook om de sleur die het leven soms even krijgt te doorbreken en weer iets te doen dat mij het gevoel geeft dat dit mijn unieke leven is. Soms krijg je in het leven het gevoel dat je in een bepaald ritme moet leven, aan bepaalde ongeschreven verwachtingen moet voldoen. Zoals ook de Camino ongeschreven regels heeft over waar te beginnen, waar te eindigen, wanneer deze te lopen en wel of niet een bus te mogen nemen. Om er dan vervolgens allemaal vooral achter te komen dat je het op je eigen manier moet doen, dat het je eigen Camino is. Ook in het echte leven moet je zo dicht mogelijk bij jezelf blijven, maar ondertussen voelen we toch allemaal de druk van hoe “het hoort”. In het echte leven is deze les dan ook vaak wat moeilijker te leren – al roepen we allemaal soms nog zo hard van niet!

Na vele jaren worstelen met studies, schoolsystemen die niet voor mij werken hoe erg ik ze ook naar mijn eigen hand probeer te zetten en een flinke burnout (of welke stempel er dan ook maar opgeplakt mag worden) met lange naweeën – was het nu de tijd om door middel van een bijzondere ervaring weer te mogen ervaren dat dit mijn unieke levensweg is! Ik verwachtte dat het heftig zou zijn, maar misschien zou het tot inzichten leiden…. misschien kon ik er wel een boek over schrijven ;) (Nee hoor, maar het grote aantal boeken door pelgrims geschreven liet wel zien dat het best wel eens zo’n ervaring kon worden). Dit zou dan ook een reis worden waarin ik alleen met mijzelf rekening zou houden; ik zou helemaal voor mijzelf gaan! Mijn eigen tempo volgen, mij niet aanpassen aan die van een ander en leren naar mijn eigen lichaam te luisteren.

Toen ik na de eerste dag wandelen ’s avonds in de herberg uitgenodigd werd om met 3 andere pelgrims mee te lopen, was ik dan ook een beetje huiverig. In plaats van heel dankbaar te reageren, mompelde ik iets van dat ik het ging proberen, maar dat ik mijn eigen tempo moest volgen, dus dat het kon zijn dat het maar van korte duur was. Terwijl ik kort daarvoor de Camino nog had gevraagd of ik alsjeblieft niet de hele weg alleen zou hoeven afleggen... Al snel vormden deze 3 pelgrims echter onderdeel van mijn Camino familie.

Zo was er een Japanse jongen die altijd antwoordde “I’m completely fine!”. Hij heeft deze Camino echt mogen ervaren je eigen weg te volgen. Zo bleek zijn Camino hem niet naar Santiago, maar naar Rome te brengen na een week. Ik heb hem ook nog proberen uit te dagen om soms toe te geven dat iets niet goed gaat; dat je moe bent of pijn hebt. Dit is echter niet gelukt, maar misschien was dat voor hem nog niet de juiste tijd. Misschien zal het dat ook in dit leven niet zo zijn en sowieso is het een cultuurverschil. Daarnaast liep –of eigenlijk danste- ik deze eerste dagen met een Australisch meisje langs de Camino. We hadden al snel een leuke klik en een gezamenlijke liefde voor muziek. Onze gezamenlijke presentatie van de Bohemian Rhapsody is dan ook niet te evenaren en ging mij in mijn eentje erg belabberd af (zie filmpje). Tot slot was daar mijn Koreaanse zusje. Dit werd mijn metgezel voor de rest van de Camino en wat heeft zij veel mogen leren tijdens de Camino! Dit Koreaanse zusje had ook echt de Aziatische mentaliteit: “I’m ok!”…om dan achteraf toe te geven dat ze het gevoel had gehad te moeten kotsen, flauw te vallen, dat ze zich afvroeg waarom niemand 112 belde, dat ze enorme pijn had enz… Zij leerde uiteindelijk om soms eerlijk antwoord te geven op de vraag “hoe gaat het?” al gaf ze aan dit nog erg raar te vinden en vanuit haar cultuur niet gewend te zijn. Ze leerde doorzetten en hoe je door mentaliteit je soms ook anders kunt voelen. In deze zoektocht was de balans vaak ver te zoeken en ze ging dan vaak in mijn ogen te ver. Ik vertrouwde het dus niet om haar alleen te laten. Iets wat wel snel gebeurde aangezien ze veel langzamer liep dan anderen…behalve de berg af, want dat ging rennend:)

Al op de eerste wandeldag waren de wandelschoenen van mijn mede dansende pelgrim kapot gegaan en ze had ze met duktape ingetapet. Ze bleef echter positief volhouden dat het wel goed zou komen. Een grap onder pelgrims is; de Camino voorziet! Op het moment dat je bij haar de moed letterlijk en figuurlijk in haar schoenen zag zakken, voorzag de Camino inderdaad! Uit het niets kwamen 4 mannen aangelopen. Één van deze mannen had een extra paar schoenen in zijn rugzak, die haar maar ietsjes te groot waren. We hadden dezelfde eindbestemming voor die dag en in dat dorp bleek zelfs een sportwinkel! Ook deze mannen werden onderdeel van onze familie en zo liepen we de eerste week in het comfortabele gezelschap van een internationale Camino familie! Ieder in zijn eigen tempo, maar ’s avonds allemaal met een afgesproken eindbestemming…

..En juist toen ik mij begon af te vragen of dit allemaal niet te comfortabel werd -een camino familie met een vader die de avond vantevoren een herberg reserveerde, een mannelijke pelgrim die we tot moeder doopten (vanwege de lekker gemaakte soep en blijkbaar ons beperkte idee van een traditionele familie) en broers die vaak voor ons kookten… er was zelfs vaak al voor ons uitgezocht waar de supermarkt was….- viel de familie uit elkaar. Een deel besloot een extra aantal kilometers te lopen. Eerst was ik teleurgesteld; dit hadden we toch niet afgesproken? En onze vader die steeds met iedereen rekening hield, heeft in zijn poging om de snelle deel van de familie weer in te halen ook een blessure opgelopen waardoor hij de Camino tijdelijk heeft moeten staken. Hier was ik erg verdrietig over, maar waarschijnlijk heeft het zo moeten zijn; ieder zijn eigen les, ieder zijn eigen weg…

Ik was zelf in gevecht tussen hoofd en hart. Mijn hoofd vertelde mij dat ik had voorgenomen mijn eigen tempo te lopen en mij niet aan te passen. Ik zou dit keer helemaal voor mijzelf kiezen. Wanneer ik sneller door zou lopen, was bovendien de kans veel groter om Santiago als eindbestemming te halen! Mijn hart gaf mij echter aan dat het niet om de eindbestemming, maar om de reis gaat! Dat ik mijn Koreaanse zusje niet alleen wilde achter laten – deels omdat ik bang was dat ze zichzelf in gevaar zou brengen, deels natuurlijk ook omdat ze geweldig gezelschap is (ze snapte mijn grapjes –een unieke gave die wel erg in haar voordeel werkt, maakte zelf veel betere grapjes –voor de inhoud wel net zo goed, het hart op de goede plek en wat kon zij veel leren tijdens deze tocht!) Mijn hart gaf aan dat het niet in mijn aard ligt om compleet voor mijzelf te gaan en dat zorgen voor elkaar voor mij veel belangrijker is. (Al besef ik mij ook dat het typisch iets voor hulpverleners is om te denken dat ze zelf onmisbaar zijn voor iemand…iets met een dramadriehoek en heldenrol;))

Mijn hart won. De volgende dag zag ik onderweg in een huis een tegeltje hangen met de tekst “God zegene onze harten”. Voor mij een bevestiging dat het de juiste keuze was. Een paar weken later moesten wij onverwacht nog 3 extra km lopen doordat de herberg dicht was, terwijl mijn zusje zich helemaal niet lekker voelde. Ze kon amper rechtop staan, liep ontzettend langzaam en er kwam geen fatsoenlijke Engelse zin meer uit. We hadden 2 broers al een dorpje voor de gesloten herberg achtergelaten. Ik gaf aan dat wanneer we een taxi moesten bellen, ze dit moest aangeven. Aangezien ik niet haar moeder ben en ze oud genoeg is, kon ik deze keuze niet voor haar maken. Ondertussen was ik wel bang dat ik misschien een ambulance zou moeten bellen… Terwijl we zo naar de volgende herberg liepen en ik haar angstvallig in de gaten hield, kwamen we langs een wegwijzerbordje van de Camino, waarop een pelgrim had geschreven “How is your heart today?”.

En ik kon denken: Goed! Het gaat goed met mijn hart; Ik volg mijn hart!

En die herberg hebben we gehaald en was precies wat we nodig hadden!
En alles kwam goed! (het is geen sprookje, maar een uitgebreider beschrijving daarvan komt later, anders wordt het zo’n lange tekst om te lezen..)
En die dramadriehoek??!! Tja…..die voelt toch wel erg vertrouwd…..misschien toch nog een keer de cursus volgen….of een MegaMindy pakje aanschaffen; zouden mijn neefjes en nichtjes leuk vinden!