Toeval of dat wat je toevalt?

Ik heb in eerdere blogs al verwezen naar boodschappen en grapjes van het universum – een zweverige uitspraak, waarvoor ik mijzelf altijd te nuchter heb gevonden. Toch is het echt zo dat ik dit tijdens de camino zo heb mogen ervaren, al besef ik ook heel goed dat dit een manier van kijken naar de wereld is. Als een-na-laatste blog wil ik hiervan graag een aantal dingen delen.

Een beruchte uitspraak bij pelgrims is “the camino provides”, wat pelgrims eraan herinnert dat het geen zin heeft om je overal zorgen om te maken en dat het uiteindelijk wel goed komt. Een wat verdergaande boodschap zit hier ook in; de camino zorgt voor wat jij nodig hebt – aan spullen, ervaringen, mensen etc. Dit is misschien niet hoe je het jezelf voor ogen hebt genomen, maar wel wat je echt nodig heb.
Nu noemde ik al dat ik mijzelf –ondanks mijn dromerige karakter- hiervoor te nuchter vond/vind en ik maakte er dan ook graag grapjes over. Op de allereerste wandeldag had ik ’s ochtends last van mijn tandvlees en bedacht mij dat ik geen tandenstokers mee had genomen. Gekscherend zei ik tegen mijzelf; maak je niet druk, the camino provides…. Vervolgens dacht het universum waarschijnlijk ‘ik krijg jou wel, jij sarcastische pessimist’ en bezorgde mij meerdere tandenstokers op de weg…niet echt bruikbaar, maar de boodschap is duidelijk (of niet natuurlijk…maar stiekem wil ik toch graag geloven in een universum met mijn soort humor)

Één van mijn camino-zusjes mocht deze praktische versie van “the camino provides” in een wat bruikbare manier ervaren. Zoals ik al eerder vertelde begaven haar schoenen het. Juist op het moment dat je bij haar de moed letterlijk en figuurlijk in de schoenen zag zakken, kwamen er 4 mannen op ons pad waarvan er eentje een paar schoenen had die zij kon lenen. Haar camino kon hierna niet meer stuk! Dat de schoenen een paar maatjes te groot waren, konden ook niet verhinderen dat zij zwevend naar de volgende bestemming ging.

Zelf heb ik echter wel op verschillende manieren boodschappen van de camino/het universum/ God (of wat dan ook) mogen ontvangen. Toeval? Of dat wat mij toeviel? …
Zo vertelde ik al eerder dat ik op mijn eerste dag een oude man tegen kwam, die mij even haarfijn uitlegde dat ik het allemaal fout deed. De verkeerde tijd van het jaar, niet het goede beginpunt, had samen met iemand moeten gaan, etc… Ondanks mijn eigen intuïtie zorgde deze man voor twijfel bij mij en een eindeloze discussie in mijn hoofd. Totdat ik besefte dat dit liet zien wat mijn steen voor de camino moest symboliseren: ik moet op de camino en in het leven mijn eigen weg gaan, waarbij ik mijn eigen hart volg en mij niet te veel aantrek van wat andere mensen vinden. Ik had mij voorgenomen om dit in het extreme door te trekken: ik zou helemaal voor mijzelf gaan, mijn eigen tempo volgen en er mijn eigen ervaring van maken. Ik zou mij aan niets en niemand aanpassen. Mijn Koreaanse camino zusje leerde mij echter dat dit niet in mijn aard ligt en dat het wederzijds voor elkaar zorgen binnen een familie voor mij juist ontzettend belangrijk is. Op het moment dat ik hierover twijfelde en mij afvroeg of ik toch niet mijn hoofd moest volgen en puur mijn eigen tempo moest lopen, lieten bordjes die ik onderweg tegenkwam mij zien dat ik juist mijn hart moest volgen. De uitspraken “God zegen onze harten” en “How is your heart today?” waren daar niet voor mij opgehangen of neergeschreven (en dus toeval?), maar tocht wel heel duidelijk en toepasselijk (dat wat mij toeviel?!)

Ook ontmoette ik mensen die mij lieten zien dat ik toch wat minder open-minded ben dan gehoopt en toch ook al snel onbewust mijn oordeel klaar heb. Denk hierbij aan die priester en mijn Italiaanse camino zusje.
In het dorpje Grañón verbleven wij in een hele bijzondere warme (figuurlijk dan) herberg. De enthousiaste herbergier begon het avondeten met zijn eigen versie op “We will rock you” en nam ons na het eten naar een speciale ruimte in de kerk. Hier gingen we op een gegeven moment bij elkaar een kaarsje aansteken, waarbij je dan aan je buurman/buurvrouw links van je een persoonlijke wens meegaf. Wij hadden het geluk dat het grootste deel van de groep onze eigen Camino familie was en er dus echt een persoonlijke sfeer hing. Ik keek uit naar de persoonlijke boodschap die ik zou krijgen en hoopte dat dit een echte camino boodschap zou zijn; deze boodschap zou mijn ogen open, mij misschien wel laten huilen …(op de één of andere manier wilde ik graag een tranentrekkend moment in mijn camino, maar die bleef uit tot de laatste wandeldag ;))…. Mijn japanse broer begreep echter niet wat de bedoeling was en wist niet goed wat er om hem heen gebeurde. Ik moest het hem dus eerst uitleggen, waarna hij zei: “ik wens vrede voor iedereen”. Die avond was ik een beetje teleurgesteld; waar was die mooie boodschap voor mij alleen? Waarom moest het nu weer iets zijn voor alles en iedereen? De volgende dag tijdens het lopen, vroeg ik mijzelf opeens: “hoe kan het toch dat het naïeve meisje -dat als jong kind al de oplossing voor oorlog wist (even zeggen dat ze moesten stoppen en dan samen de film West Side Story kijken); die daarna in Australië besefte dat het redden van jezelf al best lastig is en het redden van de wereld dus een onmogelijke taak, maar daarna toch besloot een druppel op een gloeiende plaat te willen zijn door Internationale Ontwikkelingsstudies te studeren, World Servants projecten te doen en middelbare scholieren te leren over het onrecht in de wereld; die altijd grapte (tot ergernis van sommigen) dat ze “wereldvrede” wilde wanneer er gevraagd werd wat ze voor haar verjaardag wilde-, dat dit meisje nu teleurgesteld was dat haar wereldvrede werd toegewenst!!?? Ik realiseerde mij dat deze wens, door iemand die niet helemaal snapte wat de bedoeling was, toch eigenlijk een prachtige wens was en ook een persoonlijke boodschap had voor mij; raak niet te ver verwijderd van dat naïeve meisje, al zul je wel met beide voeten in de realiteit moeten staan om daadwerkelijk vooruit te komen.

Behalve met de tandenstokers haalde het universum nog een aantal grappen met mij uit. Zo hadden mijn Koreaanse zusje en ik in Burgos een massage genomen, wat ons zo goed was bevallen dat dit een beloning was die wij voor ons bleven houden als een plak Peijnenburgh aan een touwtje. In Leon zou ik dus weer een massage nemen (mijn zusje was te moe). Na een lange zoektocht kwam ik op de plek aan, maar de masseur gaf aan naar de tandarts te moeten en dus geen plek meer te hebben. Een paar dagen later startten mijn Koreaanse en Italiaanse zusjes en ik dezelfde zoektocht. We grapten dat we hoopten dat we iemand zouden vinden die niet naar de tandarts moest. Op de tweede plek werd er open gedaan door ….. een tandarts!! :) Met open mond stonden wij toe te kijken om met grote verbazing te zeggen “it’s a dentist!” (ze zaten samen in een praktijk en de fysiotherapeut was die dag niet aanwezig), waarna we de grootste lol hadden om deze grap.
Mijn Italiaanse zusje werd steeds ziek op de camino en op een dag gaf ze aan niet verder te gaan lopen, maar een rustdag te willen nemen en ergens te willen overnachten met een goed bed. Ik kwam met het idee om er “dan maar het beste van te maken” en met zijn 3en een hotel te boeken met sauna en een luxe kamer. Zowel mijn Italiaanse als Koreaanse zusje hadden hier wel oren naar, maar helaas bleken de hotels met sauna al volgeboekt te zijn. Het Italiaanse zusje nam die dag dus de bus (samen met onze Koreaanse broer) naar Sarria om daarvandaan verder te gaan lopen. Mijn Koreaanse zusje en ik vervolgden toch de Camino. Voordat we het dorp uitgingen, stond er een bewegwijzering: Een pijl naar links voor de camino, een pijl naar rechts voor het hotel dat we hadden willen boeken. Toch een beetje een wrange grap…. ;)

Tot slot had ik toch nog ergens onderweg een beetje een tranentrekkend momentje. Ik was het begin van de dag met onze camino vader die we weer hadden ingehaald aan het wandelen. Na een paar uur werd zijn tempo echter te snel voor mij en bleef ik achter. Ik besloot de anderen op te wachten en even te checken of alles goed ging met mijn Koreaanse zusje. Nu ruim een uur wachten, besloot ik een briefje achter te laten voor ze op een bankje en weer verder te gaan lopen. Op het moment dat ik het dorpje uit loop, zie ik ze op een parallelle weg lopen een eind bij mij vandaan; ze hadden een ander pad genomen. Ik baalde; ik had daar anders tot in het oneindige kunnen wachten en mijn briefje zouden ze niet zien. Waarom was ik niet toch gewoon in mijn eigen tempo doorgelopen? Hoe konden ze nou een ander pad lopen? (Overigens waren ze later ook helemaal niet onder de indruk van het feit dat ik zo lang op ze gewacht had). Op dat moment stopte er echter een auto en reed het voetpad op, gebarend dat ik even moest wachten. Een oude man stapte uit en wilde mij iets geven. Ik gaf eerst aan dat dit niet hoefde aangezien we een paar dagen geleden een houtsnijwerkje en een stempel kregen van een oude man, waarna hij hier doodleuk geld voor vroeg. Deze man gaf echter aan dat het wel moest en gaf mij een handvol noten. Vervolgens ging hij deze, vermoeiend ademhalend, voor mij pellen en haalde de schillen weer uit mijn hand. Hierna liep hij naar de auto (ik vreesde dat nu het moment kwam dat hij toch om geld ging vragen) en hij kwam terug met nog wat cupcakes! Dit was allemaal voor mij…..gewoon omdat ik een pelgrim was en hij zichzelf een vriend van de pelgrims noemde. Dit moment ontroerde mij. Daar liep ik dan helemaal alleen, mijn familie was ik tijdelijk kwijtgeraakt ondanks mijn goede bedoelingen, maar nu dan met mijn hand vol lekkers – helemaal voor mij alleen.

Is dit allemaal toeval?! Misschien wel….maar het is maar net hoe je het bekijkt….en zoals ik het bekijk, is het dat wat mij toevalt!


Liefs,
een nuchtere dromer die soms toch ook een beetje zweeft ;)