My way / mijn weg / mi camino

Toen ik de eerste ochtend dat ik daadwerkelijk zou gaan beginnen met de Camino wakker werd, had ik moeite met die eerste stap. De uitspraak “A journey from a 1000 miles begins with just one step” is dan ook altijd erg herkenbaar voor mij. Die eerste stap hoeft maar heel klein te zijn, maar toch voelt het voor mij dan ontzettend groot aangezien ik het doel dan al voor ogen heb en het doel verwar met die eerste stap. Tijdens de camino grapte ik dan ook een keer tegen mede-pelgrims: “One small step for human kind, a giant step for one human”.

Die eerste stap bestond nu uit het überhaupt eerst maar eens mijn bed uit te komen. Nu is dat theoretisch niet zo moeilijk, maar ik wist ook dat het de eerste stap zou zijn van velen. Om moed te verzamelen luisterde ik eerst even naar muziek en werd toen door André Hazes jnr geadviseerd “Pak alles wat je kan en ga!” en Xavier Rudd gaf aan “Follow the sun”. Dit is echter makkelijker gezongen dan gedaan. Ten eerste al om alles weer in die tas te krijgen, dat valt nog niet mee. Ik dacht echt het minimale meegenomen te hebben, maar zelfs dan bleef het mijn minst favoriete onderdeel van elke dag. (Al moet ik eerlijk toegeven dat ik behalve een Italiaanse priester niet veel andere mensen met een pyama heb gezien). Vervolgens ging ik dan daadwerkelijk op pad, maar om nu domweg die zon te gaan volgen leek mij ook niet echt een heel slim plan. De eerste gele pijlen kon ik echter ook nog niet zo makkelijk vinden. Allereerst vroeg ik bij de bakker waar ik brood haalde waar de Camino was. Dit is echter het Spaanse woord voor weg, dus werd mij gevraagd; welke weg? Toen ik aangaf de weg naar Santiago, was de beste man toch wel erg verbaasd: naar Santiago??? Hij vroeg zich waarschijnlijk af of ik wel wist waar ik was en hoe ver weg Santiago nog was. Bovendien zijn er niet alleen meerdere wegen die naar Rome leiden, maar ook naar Santiago. Toen dus eerst maar even het volgende plaatsje opgezocht. Terwijl ik vervolgens in de aangewezen richting liep, kon ik de bekende gele peilen echter nergens vinden. Twee studenten die beschamend toegaven Engels te studeren, wisten wel waar de pijlen waren, maar konden mij dit niet in het Engels uitleggen… Uiteindelijk toch op het goede pad moest ik mij inhouden om niet elke gele pijl en bordje van de Camino te gaan fotograferen:)

Deze eerste dag was het ontzettend mooi weer en ik heb dan ook genoten van het alleen lopen, de ruimte, het mooie landschap. Al heel snel zag ik één andere pelgrim en liep toen bijna deze eerste de beste man achterna in plaats van de pijlen te volgen… al werd deze “eerste de beste man” gedurende de tijd op de Camino mijn eigen Spaanse broer en ontdekte ik later dat wanneer je deze man volgt, je altijd op de juiste plekken voor lekker eten en drinken komt. Zo verkeerd was het dus niet geweest om hem te volgen;) Wanneer een dorpje helemaal uitgestorven was en we nog geen bar hadden gevonden, zeiden we altijd tegen elkaar: ‘nou zo lang we V. nog niet hebben gezien, is er nog hoop dat er ergens een bar open is!’. Deze dag waren we echter nog vreemden voor elkaar en werden we afgeleid door de buitenkant die de indruk wekte dat we nooit vrienden konden worden, laat staan familie. Bovendien hadden we net een ander ritme; hij stopte in de stille verlate dorpjes, ik stopte op plekken met mooi uitzicht.

Alhoewel ik ontzettend genoot van het alleen lopen op deze dag en de kans om even helemaal tot mijzelf te komen, begon ik mij wel af te vragen of het de hele maand zo rustig zou blijven op de Camino. Gelukkig werd deze stoere Spaanse pelgrim met al zijn tatoeages en zijn wat groffe Engelse woordenschat (maar met een gigantisch groot hart) niet de enige mede pelgrim, maar heb ik het geluk gehad om onderdeel te worden van een heuse Camino familie- die wanneer we niet echt bij elkaar waren, toch nog verbonden waren door de Camino en Whatsapp.

Deze eerste dag had ik echter de tijd om eerst helemaal bij mijzelf te komen. Ik besefte mij dat ik vergeten was om een steen mee te nemen en besloot dan ook deze dag te gebruiken om een steen te zoeken en te bedenken waar deze steen symbool voor zal staan. De traditie is dat je dan deze steen met je meedraagt tot aan Cruz de Ferro en deze hier bij het kruis achter laat als symbool voor de dingen die je tijdens deze Camino wilt loslaten. Terwijl ik hier over nadacht, zong Eliza Doolittle “Pack up your troubles in your old kit bag and bury them beneath the sea. I don't care what the people may say, What the people may say about me”. Eigenlijk vond ik dit meteen al een goed idee. Mijn steen zou symbool staan voor de dingen op mijn eigen manier doen, mij niet (te veel) aantrekken van wat anderen vinden en zeggen of zouden kunnen vinden en zeggen. Ik wil (nog meer) leren mijn eigen hart te volgen…

Ik liet het idee nog even sudderen en vond ondertussen al wel een steen die met een beetje fantasie in de vorm van een hart was. Later die dag kwam ik een Spanjaard tegen die de tegenovergestelde richting op liep. We raakten even met elkaar aan de praat en vervolgens liet deze man mij weten dat ik het allemaal helemaal verkeerd deed.
Was ik begonnen in Pamplona?- Nee, ik moest toch op zijn minst in St. Jean Pied de Port beginnen. Dat moest ik toch echt nog een keer doen, want anders kon ik niet zeggen dat ik de camino gelopen had!
Waarom liep ik in de winter? – Dit was toch echt de verkeerde tijd van het jaar! (Aangezien er maar 3 maanden winter zijn in Spanje, is het ook best knap van mij om uitgerekend in de winter te gaan lopen)
Liep ik alleen? Was ik al 30? – Echt helemaal fout! Dit moest je niet in je eentje doen! En als ik al 30 was dan had ik allang een man moeten vinden die met mij mee zou lopen!
Het feit dat ik bewust voor Pamplona had gekozen omdat het wandelpad in de Pyreneeën was afgesloten , dat het voor mij een “nu of nooit moment” was en dat ik juist dit graag nog in mijn eentje wilde doen, konden hem niet van gedachten doen veranderen.

Ik nam afscheid met een “I’ll do it my way”, maar was vervolgens in mijn hoofd een ellenlange discussie aan het houden met deze man. Ik kan je vertellen dat dit erg lastig is; deze man is er tenslotte niet meer om van mening te veranderen en kan dus in mijn discussie alleen maar bij het eigen standpunt blijven. Ondanks dat ik overtuigd was van mijn eigen standpunt, wist dat dit mijn manier was en ik met heel mijn hart voelde dat het goed was – had ik toch deze discussie in mijn hoofd!! Na een tijdje besefte ik – dit is het; dit is mijn steen!! Dus ik draaide mij om en maakte even een foto van mijn steen en de weg achter mij. Bedankt meneer, misschien bent u wel gezonden door de Camino om mij een lesje te leren – I’ll do it my way!!