If you can dream it, you can do it!

In mijn eerste blog schreef ik over dromen; dromen die bedrog zijn, maar ook dromen waarmaken. Op de vrijdag voor vertrek werd hier door het universum met een grap op gereageerd (nooit gedacht dat ik deze zin ooit zou denken, laat staan zeggen of opschrijven – maar ik heb echt vele grappen van het universum meegemaakt tijdens mijn camino! :)). ’s Ochtends zag ik namelijk de schoonmoeder van mijn zus; zij heeft ook meerdere keren een deel van de camino gelopen en heeft vorig jaar als host in twee herbergen gewerkt. De camino is dan ook iets wat wij samen delen. Zij droeg deze ochtend een trui die ging over dromen en deze dromen realiteit maken. Vervolgens kwam aan het eind van de middag een jongere die na mijn reis bij mij komt wonen bij mij “kennismaken”- we kennen elkaar al heel lang dus deze kennismaking was meer om even bewust mij en mijn huis te zien als toekomstige woonplek. Zij droeg een jurk waarop stond “If you can dream it, you can do it!”. Of dit nou toeval is of iets dat mij toevalt – ik vond het een mooie boodschap dat mijn keuze juist is. De ene persoon als symbool voor de keus om de camino te gaan lopen, de ander als symbool voor de verandering in mijn werk en dan vooral om deze verandering nog even uit te stellen.

Die maandag werd het dan echt tijd om mijn woorden om te zetten in daden – iets wat vaak toch wel spannend is; dromen vanuit je veilige thuissituatie is namelijk toch vaak makkelijker dan daadwerkelijk de droom tot realiteit te brengen. Mijn dag begon echter erg relaxed, mijn eerste nacht was geboekt en ik begon er toch echt zin in te krijgen! Bij de beveiliging op Schiphol moest ik mij tot op mijn hemd en sokken uitkleden (Godzijdank ….of nee, Sinterklaas-zijdank….of eigenlijk Gerlinde-zijdank voor mooie sokken!), maar verder leverde dit geen problemen op. Ook had ik een goede vlucht, al begon mijn knie wel even te roepen dat ik nu mijn knieband vergeten was en hoe ik ooit dacht een maand lang te gaan lopen. Zodra ik het vliegtuig in Barcelona weer uitliep, kwam “It’s my life” van Bon Jovi echter uit mijn Spotify list en ik wist dat het wel goed kwam; dit is namelijk mijn lijflied voor avonturen als Australië en deze camino.

Mijn kennismaking met de Spanjaarden ging echter iets minder van een leien dakje; de eerste persoon die mij aansprak, begon namelijk in het Spaans en toen ik dit niet bleek te kunnen spreken, was deze verkoopster niet meer in mij geïnteresseerd. Dat ik geen Spaans spreek is mij overigens hierna nog door vele Spanjaarden kwalijk genomen, waarbij er geen verzachtende omstandigheden mogelijk waren door het feit dat ik al zo veel andere talen heb proberen te leren. Op weg naar de Tourist Office moest ik mij inhouden om niet met Enrique Eglesias door het vliegveld te dansen, maar ik had er duidelijk zin in. Ik had mij voorgenomen om de tijd tussen mijn landing en vertrek met de trein naar Pamplona een rustig dagje in Barcelona te houden. Het enige wat ik graag wilde zien waren de banken van Gaudi. Bij de Tourist Office beledigde ik echter de tweede Spanjaard: welke “couches from Gaudi” wilde ik dan zien? Die staan tenslotte door de hele stad! Ik voelde mij schuldig; wat was ik voor een cultuurbarbaar dat ik dacht dat “de banken van Gaudi” een plek was waar ik die dag kon relaxen en dat ik niet wist dat er daar veel meer van waren. Ik stamelde nog iets over plaatjes op google en schuldbewust vroeg ik dan dus maar aan de vrouw welke ze mij aanraadde. Ze zette twee cirkels op de kaart en vertelde mij welke bus te nemen…..

Uiteindelijk kwam ik aan op de eerste plek: een prachtig huis ontworpen door Gaudi. De buitenkant was prachtig en de folder liet ook een hele mooie binnenkant zien, al zag ik op geen enkel plaatje een bank. Toch maar naar binnen gegaan en braaf het hele huis bewonderd en alle audiobestanden met informatie afgedraaid – ik moet eerlijk bekennen dat mijn concentratie voor het audiobestand na één van de eerste kamers weg was, nadat ze een paar bobbels op het plafond beschreven als “Dit kan een golf in het water voorstellen….of een vrouwenborst….of…”en zo kwamen er nog 4 mogelijke dingen die deze bobbels konden voorstellen. Echter: geen bank! Ook bij de tweede plek bleek ik bij een huis van Gaudi aangekomen te zijn. Ook deze zag er van buiten prachtig uit, al heb ik niet nog een keer een flink bedrag betaald om ook de binnenkant te bewonderen. Er zat een klein souvenierwinkeltje naast en daar kwam ik er met behulp van ansichtkaarten achter dat “mijn banken van Gaudi” zich in Park Güell bevonden – een hele andere plek op de kaart. Ik bleek dus niet die cultuurbarbaar te zijn, maar de vrouw bij de Tourist Office kende het Engelse woord “couch” niet!

Het voorbestemde relaxte dagje werd dus een heel intensief dagje, maar kort gezegd kan ik vertellen dat ik tegen de tijd dat ik Barcelona verliet, het metrosysteem had uitgevonden. Hierbij merkte ik weinig van de behulpzaamheid van Spanjaarden aan pelgrims tot op het moment dat ik er bijna was en een momentje op adem kwam bij het beklimmen van de heuvel naar Park Güell met mijn rugzak op (en roltrappen die niet werken). Een oud vrouwtje wees mij nog even waar ik naar toe moest en had heel veel te vertellen, waarbij ze zich niet tegen liet houden door het feit dat ik geen Spaans spreek. Eenmaal bij “de banken van Gaudi” bleek ik inderdaad niet die cultuurbarbaar te zijn, maar wel een ontzettende naïeve toerist. Mijn idee om een lekker dagje op zo’n bankje te zitten en te genieten van het uitzicht op de google-images, sloeg namelijk echt nergens op: Het terrein was afgezet, waarbij je in een lange rij moest staan om voor een uurtje toegang te krijgen tot de banken. Hiervoor moest je dan ook nog eens entree betalen….
Wat een geluk dat die vrouw bij het tourist office het woord “couch” niet kent!