Alles heeft Zijn tijd*
Door: nicolienoverbeek
Blijf op de hoogte en volg Nicolien
17 Mei 2010 | Haïti, Pétionville
Alles heeft Zijn tijd. En alles heeft ook Zijn tijd nodig. Zo heb ik veel tijd nodig om ergens te wennen en me er op m’n gemak te voelen. Misschien meer tijd dan de gemiddelde persoon. Niet uit een gebrek aan de wil en mogelijkheid om me aan te passen aan een andere situatie, maar omdat ik anderen niet tot last wil zijn.
Dit wordt nog versterkt doordat ik de taal niet spreek en daardoor veel dingen niet mee krijg. Ik heb totaal geen moeite met de muskieten die van mijn bloed genieten. Of met het warme weer, waardoor je je T-shirt aan het eind van de dag maar beter in de was kunt gooien. Ook niet met het feit dat we geen stromend water hebben en ik me dus was met bekers water. Het boeit me ook niet dat mijn haren de komende maanden als stro aanvoelen en ik ze ook niet schoon krijg. Ook heb ik geen moeite met het andere ritme waarin je hier leeft of met het eten (wat me trouwens prima smaakt, ook al is het op kantoor altijd rijst met kip en bonen). Het enige waar ik moeite mee heb, is dat ik niet snap wat mensen om me heen zeggen. Dat ik niet snap waarom mensen lachen of dat ik mezelf niet verstaanbaar kan maken. Dat ik niet kan laten zien wie ik ben.
Toch krijg ik langzaamaan iets meer woorden en soms zelfs zinnen mee van wat er om me heen gezegd wordt. Ook begin ik er langzaamaan in te berusten dat het tijd nodig heeft en dat het wel goed komt.
Alles heeft Zijn tijd. Zo is er een tijd van rouwen, maar ook een tijd om de schouders er onder te zetten en verder te gaan met het leven. Het is onvoorstelbaar wat een schade de aardbeving hier heeft aangericht. De vele tentenkampen die de lege plekken in de stad hebben gevuld. Of de tenten die in de straten staan. Veel mensen zijn hun huis kwijt en zijn gedwongen om in een tent te wonen. Een tent die regelmatig blank staat door de flinke regenbuien die bijna elke dag voorkomen. En dan is dat wat ik zie nog maar een klein deel van de schade die is aangericht. Er zijn ook veel mensen omgekomen, mensen hebben geliefden verloren.. Veel mensen leven met een angst voor een nieuwe aardbeving….
In Nederland kon ik me de schade van de aardbeving niet voorstellen, maar zelfs hier nu ik een deel met eigen ogen zie, is het nog niet voor te stellen. De tenten en de ingestorte gebouwen – het is voor mij bijna een beeld dat nu bij Port au Prince hoort. Ik ken het niet anders. Het leven gaat verder gewoon door voor de overlevenden. Het kan natuurlijk ook niet anders, maar het is ongelofelijk wat een kracht de mensen hier hebben. Ze blijven niet rouwen om wat hen is overkomen, maar proberen hun leven en hun land weer op te bouwen. Er wordt gelachen, gewerkt en Gods grootsheid wordt geprijsd. En al kan ik de taal niet verstaan: wanneer God wordt aanbeden in gebed of gezang, kan ik de passie/de spanning voelen.. Al kan ik het niet verstaan; mijn bloed gaat vanzelf harder stromen.
Alles heeft Zijn tijd. Ik ben nu begonnen met mijn stage. Wat precies mijn taak zal worden of hoe lang ik in Port au Prince zal verblijven en of en waar ik anders nog heen ga, is onduidelijk. Tot nu toe lijkt het wel erg interessant! Ik had aangegeven graag met simpele klusjes te willen beginnen aangezien ik tijd nodig heb om ergens te wennen. Deze klusjes die tot nu toe bestaan uit het doornemen van documenten en wijzigen van bestanden ,geven me een steeds beter beeld van het programma. De eerste dag ben ik ook meegenomen om naar een paar wijken van Delmas om een paar locaties van het project te bezoeken..
En ja, nu neem ik de tijd;) Want nu is iedereen natuurlijk benieuwd wat het project waar ik me nu mee bezig mag houden nou eigenlijk is. De organisatie waarbij ik stage loop, blijkt World Concern te zijn. Een grote Amerikaanse organisatie die op verschillende plekken op de wereld zit. Ik meende bij een lokale NGO, genaamd ACLAM, stage te gaan lopen, maar dit blijkt maar een klein onderdeel van World Concern te zijn. Het programma waar ik tot nu toe mee te maken heb, heet Cash for Work**. Het is een programma die er voor zorgt dat gebouwen die niet meer veilig zijn om in te wonen, maar wel binnen een bepaald budget kunnen worden opgeknapt, weer gerepareerd worden zodat de mensen zo snel mogelijk weer in hun huis en gemeenschap kunnen wonen. Ook worden er tijdelijke woningen geplaatst. World Concern heeft hiervoor Haïtiaanse ingenieurs in dienst die samen met Community leaders teams hebben gemaakt van lokale bewoners. Deze mensen ruimen puin en knappen woningen op en krijgen hier dan voor betaald. Het doel is dus om zoveel mogelijk mensen weer in hun eigen gemeenschap in een eigen huis te plaatsen en de lokale economie te steunen en weer op gang te brengen.
Helaas kan niet alles gedaan worden. World Concern heeft niet de bevoegdheid en financiën om nieuwe huizen te bouwen of grote ingestorte gebouwen te verwijderen. Wat nu gedaan wordt, is vooral de eerste hulp na de aardbeving (emergency relief), het is hopen dat ze daarna de middelen en bevoegdheid krijgen om verder te werken aan ontwikkeling. Ook dit heeft Zijn tijd.
Alhoewel ik nog niet precies weet wat mijn taken worden, waar ik de komende vier maanden zal verblijven en al ben ik nog niet helemaal gewend op mijn stage en heb ik tijd nodig om het vertrouwen te krijgen dat ik iets van betekenis zal kunnen doen: het klinkt in ieder geval erg interessant en veelbelovend! En de tijd zal het vertellen..
Alles heeft Zijn tijd: zo ook het dagelijkse ritme en de dagelijkse dingen. Zo ga ik per taptap naar mijn stage. Het hangt er vanaf hoe druk het op de weg is hoe lang ik er over doe, maar voor en na werktijd is het vaak druk en doe ik er dus ongeveer 1,5 uur over. Het is echter een hele beleving om per taptap te reizen. Op kantoor leek het ze eerst volgens mij niets dat ik met taptap reis, maar het voelt voor mij erg veilig. Er zijn ook altijd wel mensen in de taptap die er voor zorgen dat er ook echt gestopt wordt, wanneer ik “mesi” zeg. Of dat er plaats wordt gemaakt als ik instap of dat ik wel veilig uitstap. En met mijn richtingsgevoel is het echt een groot avontuur; zo ben ik al weleens helemaal de verkeerde kant op gelopen, of heb op het verkeerde kruispunt op een taptap staan wachten, of ben vergeten uit te stappen. Ook ben ik een keer bijna door de taptap geslingerd, omdat ik al te vroeg uitstapte:) Gelukkig komt het steeds weer goed en begin ik m’n route ondertussen redelijk te kennen:)
Ook het boodschappen doen, is een hele beleving en neemt zo zijn tijd in beslag. Ik ben alleen nog maar aan de zijkant van de markt geweest, maar vond dit al een hele beleving. Het onderhandelen om de prijs, allemaal mensen die je hun koopwaar willen aanbieden. Het was erg interessant om te bekijken, maar zelf als ik de taal kende zou het nog zijn tijd nodig hebben om me daar aan te wagen..
Het koken heeft ook zo zijn tijd nodig. Op kantoordagen krijg ik een maaltijd bezorgd aan m’n bureau (erg luxe, maar ik vind het wel erg jammer dat er niet samen gegeten wordt), maar heb in het gezin waar ik verblijf al weleens meegekeken en een paar pogingen gedaan tot helpen. Zo heb ik een net geslachte kip zien veranderen in kipfilet en kippenpootjes. Ik heb zelfs nog een poging gedaan om er wat veren uit te trekken, maar toen was de kip al bijna kaal:)
Afgelopen weekend heb ik ook mijn kleren gewassen…en dat heeft zeker tijd nodig! Het is echt een heel karwei om je kleren met de hand te wassen. De graadmeter om te controleren of het schoon was, was de geur… en verder maar heel overtuigend doen dat het nut had;) Gelukkig had ik hulp van twee geweldige mannen (zie foto). Ze hebben heel flink een heel groot zeep opgewreven aan een paar T-shirts:)
Ook jullie hebben zo je tijd..of niet…om deze blog te lezen: ik zal het dus hierbij laten;) Tot een volgende keer!
Heel veel liefs,
Nicolien
*Ook deze titel heeft in navolging van de vorige een Bijbelse verwijzing. Deze trend zal ik waarschijnlijk niet door kunnen zetten aangezien mijn Bijbelkennis hiervoor niet voldoende is. Toch vond ik het een passende titel voor deze blog en kwam erop doordat Margot begin deze week een preek aan het voorbereiden was voor de wekelijkse dienst die ze met collega’s heeft en hiervoor dat Bijbelstuk uitkoos. Aangezien dit ook de tekst is die mijn opa achterop zijn paardenkar had staan, leek dit me een mooie titel voor m’n blog!
**Mijn beschrijving van dit programma is wat ik globaal nu weet; het is dus geen beschrijving van World Concern. Ik ben dus de enige die hier op afgerekend kan worden (just in case;))
Dit wordt nog versterkt doordat ik de taal niet spreek en daardoor veel dingen niet mee krijg. Ik heb totaal geen moeite met de muskieten die van mijn bloed genieten. Of met het warme weer, waardoor je je T-shirt aan het eind van de dag maar beter in de was kunt gooien. Ook niet met het feit dat we geen stromend water hebben en ik me dus was met bekers water. Het boeit me ook niet dat mijn haren de komende maanden als stro aanvoelen en ik ze ook niet schoon krijg. Ook heb ik geen moeite met het andere ritme waarin je hier leeft of met het eten (wat me trouwens prima smaakt, ook al is het op kantoor altijd rijst met kip en bonen). Het enige waar ik moeite mee heb, is dat ik niet snap wat mensen om me heen zeggen. Dat ik niet snap waarom mensen lachen of dat ik mezelf niet verstaanbaar kan maken. Dat ik niet kan laten zien wie ik ben.
Toch krijg ik langzaamaan iets meer woorden en soms zelfs zinnen mee van wat er om me heen gezegd wordt. Ook begin ik er langzaamaan in te berusten dat het tijd nodig heeft en dat het wel goed komt.
Alles heeft Zijn tijd. Zo is er een tijd van rouwen, maar ook een tijd om de schouders er onder te zetten en verder te gaan met het leven. Het is onvoorstelbaar wat een schade de aardbeving hier heeft aangericht. De vele tentenkampen die de lege plekken in de stad hebben gevuld. Of de tenten die in de straten staan. Veel mensen zijn hun huis kwijt en zijn gedwongen om in een tent te wonen. Een tent die regelmatig blank staat door de flinke regenbuien die bijna elke dag voorkomen. En dan is dat wat ik zie nog maar een klein deel van de schade die is aangericht. Er zijn ook veel mensen omgekomen, mensen hebben geliefden verloren.. Veel mensen leven met een angst voor een nieuwe aardbeving….
In Nederland kon ik me de schade van de aardbeving niet voorstellen, maar zelfs hier nu ik een deel met eigen ogen zie, is het nog niet voor te stellen. De tenten en de ingestorte gebouwen – het is voor mij bijna een beeld dat nu bij Port au Prince hoort. Ik ken het niet anders. Het leven gaat verder gewoon door voor de overlevenden. Het kan natuurlijk ook niet anders, maar het is ongelofelijk wat een kracht de mensen hier hebben. Ze blijven niet rouwen om wat hen is overkomen, maar proberen hun leven en hun land weer op te bouwen. Er wordt gelachen, gewerkt en Gods grootsheid wordt geprijsd. En al kan ik de taal niet verstaan: wanneer God wordt aanbeden in gebed of gezang, kan ik de passie/de spanning voelen.. Al kan ik het niet verstaan; mijn bloed gaat vanzelf harder stromen.
Alles heeft Zijn tijd. Ik ben nu begonnen met mijn stage. Wat precies mijn taak zal worden of hoe lang ik in Port au Prince zal verblijven en of en waar ik anders nog heen ga, is onduidelijk. Tot nu toe lijkt het wel erg interessant! Ik had aangegeven graag met simpele klusjes te willen beginnen aangezien ik tijd nodig heb om ergens te wennen. Deze klusjes die tot nu toe bestaan uit het doornemen van documenten en wijzigen van bestanden ,geven me een steeds beter beeld van het programma. De eerste dag ben ik ook meegenomen om naar een paar wijken van Delmas om een paar locaties van het project te bezoeken..
En ja, nu neem ik de tijd;) Want nu is iedereen natuurlijk benieuwd wat het project waar ik me nu mee bezig mag houden nou eigenlijk is. De organisatie waarbij ik stage loop, blijkt World Concern te zijn. Een grote Amerikaanse organisatie die op verschillende plekken op de wereld zit. Ik meende bij een lokale NGO, genaamd ACLAM, stage te gaan lopen, maar dit blijkt maar een klein onderdeel van World Concern te zijn. Het programma waar ik tot nu toe mee te maken heb, heet Cash for Work**. Het is een programma die er voor zorgt dat gebouwen die niet meer veilig zijn om in te wonen, maar wel binnen een bepaald budget kunnen worden opgeknapt, weer gerepareerd worden zodat de mensen zo snel mogelijk weer in hun huis en gemeenschap kunnen wonen. Ook worden er tijdelijke woningen geplaatst. World Concern heeft hiervoor Haïtiaanse ingenieurs in dienst die samen met Community leaders teams hebben gemaakt van lokale bewoners. Deze mensen ruimen puin en knappen woningen op en krijgen hier dan voor betaald. Het doel is dus om zoveel mogelijk mensen weer in hun eigen gemeenschap in een eigen huis te plaatsen en de lokale economie te steunen en weer op gang te brengen.
Helaas kan niet alles gedaan worden. World Concern heeft niet de bevoegdheid en financiën om nieuwe huizen te bouwen of grote ingestorte gebouwen te verwijderen. Wat nu gedaan wordt, is vooral de eerste hulp na de aardbeving (emergency relief), het is hopen dat ze daarna de middelen en bevoegdheid krijgen om verder te werken aan ontwikkeling. Ook dit heeft Zijn tijd.
Alhoewel ik nog niet precies weet wat mijn taken worden, waar ik de komende vier maanden zal verblijven en al ben ik nog niet helemaal gewend op mijn stage en heb ik tijd nodig om het vertrouwen te krijgen dat ik iets van betekenis zal kunnen doen: het klinkt in ieder geval erg interessant en veelbelovend! En de tijd zal het vertellen..
Alles heeft Zijn tijd: zo ook het dagelijkse ritme en de dagelijkse dingen. Zo ga ik per taptap naar mijn stage. Het hangt er vanaf hoe druk het op de weg is hoe lang ik er over doe, maar voor en na werktijd is het vaak druk en doe ik er dus ongeveer 1,5 uur over. Het is echter een hele beleving om per taptap te reizen. Op kantoor leek het ze eerst volgens mij niets dat ik met taptap reis, maar het voelt voor mij erg veilig. Er zijn ook altijd wel mensen in de taptap die er voor zorgen dat er ook echt gestopt wordt, wanneer ik “mesi” zeg. Of dat er plaats wordt gemaakt als ik instap of dat ik wel veilig uitstap. En met mijn richtingsgevoel is het echt een groot avontuur; zo ben ik al weleens helemaal de verkeerde kant op gelopen, of heb op het verkeerde kruispunt op een taptap staan wachten, of ben vergeten uit te stappen. Ook ben ik een keer bijna door de taptap geslingerd, omdat ik al te vroeg uitstapte:) Gelukkig komt het steeds weer goed en begin ik m’n route ondertussen redelijk te kennen:)
Ook het boodschappen doen, is een hele beleving en neemt zo zijn tijd in beslag. Ik ben alleen nog maar aan de zijkant van de markt geweest, maar vond dit al een hele beleving. Het onderhandelen om de prijs, allemaal mensen die je hun koopwaar willen aanbieden. Het was erg interessant om te bekijken, maar zelf als ik de taal kende zou het nog zijn tijd nodig hebben om me daar aan te wagen..
Het koken heeft ook zo zijn tijd nodig. Op kantoordagen krijg ik een maaltijd bezorgd aan m’n bureau (erg luxe, maar ik vind het wel erg jammer dat er niet samen gegeten wordt), maar heb in het gezin waar ik verblijf al weleens meegekeken en een paar pogingen gedaan tot helpen. Zo heb ik een net geslachte kip zien veranderen in kipfilet en kippenpootjes. Ik heb zelfs nog een poging gedaan om er wat veren uit te trekken, maar toen was de kip al bijna kaal:)
Afgelopen weekend heb ik ook mijn kleren gewassen…en dat heeft zeker tijd nodig! Het is echt een heel karwei om je kleren met de hand te wassen. De graadmeter om te controleren of het schoon was, was de geur… en verder maar heel overtuigend doen dat het nut had;) Gelukkig had ik hulp van twee geweldige mannen (zie foto). Ze hebben heel flink een heel groot zeep opgewreven aan een paar T-shirts:)
Ook jullie hebben zo je tijd..of niet…om deze blog te lezen: ik zal het dus hierbij laten;) Tot een volgende keer!
Heel veel liefs,
Nicolien
*Ook deze titel heeft in navolging van de vorige een Bijbelse verwijzing. Deze trend zal ik waarschijnlijk niet door kunnen zetten aangezien mijn Bijbelkennis hiervoor niet voldoende is. Toch vond ik het een passende titel voor deze blog en kwam erop doordat Margot begin deze week een preek aan het voorbereiden was voor de wekelijkse dienst die ze met collega’s heeft en hiervoor dat Bijbelstuk uitkoos. Aangezien dit ook de tekst is die mijn opa achterop zijn paardenkar had staan, leek dit me een mooie titel voor m’n blog!
**Mijn beschrijving van dit programma is wat ik globaal nu weet; het is dus geen beschrijving van World Concern. Ik ben dus de enige die hier op afgerekend kan worden (just in case;))
-
17 Mei 2010 - 15:34
Sanne:
Hey Nicolien,
Wat een leuke, interessante blogs schrijf jij zeg! Ik vind het echt leuk om te zien hoe je alles bekijkt :D. Hoop dat je rustig aan je draai een beetje vindt en dat je iets kan betekenen daar!
groetjes,
Sanne -
17 Mei 2010 - 15:38
Gerda:
Ha Nicolien!
Leuk weer van je te horen! En inderdaad, het komt allemaal vanzelf! Fijn dat er al iets meer bekend is over je project. Ik ben benieuwd naar de rest!!!
Geniet ervan.
Groetjes,
Gerda
-
17 Mei 2010 - 16:06
Maarten Zilverberg:
Hey Nicolien,
Geweldig om te lezen hoe je alles beleefd :) Er zijn ook veel herkenbare dingen, ondanks de grote afstand tussen Tanzania en Haiti gaan veel dingen op dezelfde manier. Tip, ga in de taptap niet voorin zitten, als ze daar net zo debiel rijden als in Afrika is dat de meest onveilige plek ;) -
17 Mei 2010 - 18:13
Dick En Willemien:
Leuk dat je het zelf nog wist van opa zijn paardenkar. Al lezende dacht ik, daar moet ik haar nog even op wijzen.
Het was opa's slogan, alles heeft zijn tijd.
Als je zijn levensstijl daar in Haiti vast kunt houden, dan zul je zeker ook aan genieten toekomen! -
18 Mei 2010 - 10:41
Teuntje:
Lieve Nicolien, wat een mooi kijkje in je wereld. Die 'was-problemen' ken ik en ook de taal-barrieres komen me helaas bekend voor... Lijkt wel dat je aan het inburgeren bent (kip plukken enzo...). Veel liefs -
18 Mei 2010 - 14:54
Jorieke:
Hey meis,
Klinkt als dat je al best je best doet om in te burgeren, maar uiteraard...dat heeft tijd nodig!
Bij mij gaat de tijd zowel snel als langzaam, als ik aan mijn bureautje literatuur zit te lezen schiet de tijd echt niet op, terwijl tegelijkertijd Tanzania steeds sneller dichterbij komt. Dan ga ik die ervaringen van de taal niet kunnen spreken waarschijnlijk ook met je delen. ;-)
Nou, neem lekker de tijd daar!
Liefs, Jorieke -
18 Mei 2010 - 16:21
Angela:
Hey Nikolien!
Leuk zeg die verslagen van jou..En ik heb alle tijd om te lezen ;p
Nice pics btw, keep up the good work..
C ya Angela -
19 Mei 2010 - 10:31
Dick:
dacht nog even ná over mijn vorige reactie. Als opa echt in Haiti geweest zou zijn was daar geen kip meer veilig, want alleen rijst met bonen zou hij geen genoegen mee hebben genomen. wsch. was hij zelf ook kippen gaan fokken, alleen al voor het eten. Misschien een idee voor jou. Verder wil ik nog zeggen neem er ook de tijd voor. Als je hier een baan had gekregen, duurt ook drie maanden voor je echt gewend bent. En dan is er nog niet eens een taalbarriëre. Hoewel je moest eens weten.... hoeveel barriëres er alleen in het ABN al zitten. Wij zeggen wel hetzelfde maar bedoelen alsmaar iets anders.
groet, dick -
24 Mei 2010 - 07:21
Talitha:
Nice photos! Is that a bus? Landscape looks nice!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
