Geen plaats in de herberg
Door: nicolienoverbeek
Blijf op de hoogte en volg Nicolien
26 Mei 2010 | Haïti, Pétionville
Om in de trend te blijven van mijn voorgaande titels:“Geen plaats in de herberg”. Waarschijnlijk weet iedereen wel naar welk Bijbelverhaal dit verwijst: het kerstverhaal van Jozef en Maria die op zoek zijn naar een plek in de herberg. Aangezien er nergens meer plek is, wordt Jezus uiteindelijk in een stal geboren..
..Nou kun je je afvragen wat dit met Haïti en mijn stage te maken heeft: NIETS!! En tegelijkertijd ook alles! Het geloof in God is namelijk zo met het dagelijkse leven verweven dat ik automatisch aan een trend begon met verwijzingen naar de bijbel. Bovendien heb ik in die korte tijd dat ik hier ben iets ontdekt wat ik jullie niet wil onthouden: Dat is dat het kerstverhaal nooit en te nimmer in Haïti plaats zou hebben kunnen vinden. Nou weet ik ook wel dat het een stal in Bethlehem was... maar zo precies ben ik niet met het letterlijk interpreteren van de bijbel: maar het verhaal zou nooit in Haïti hebben kunnen gebeuren. Er zou namelijk altijd plaats in de herberg zijn geweest! Het begrip “geen plaats” bestaat (bijna) niet..
Zo verblijf ik hier in het huis van een collega van Margot. Hij woont hier samen met zijn vrouw, hun twee kinderen, zijn broer, zijn zus en wie er misschien sporadisch ook nog wel woont.. Speciaal voor Margot hebben ze een soort van kelder opgeknapt, zodat zij na de aardbeving ook weer een eigen thuis heeft. Terwijl ze mij totaal niet kenden, waren ze toch zo gastvrij om mij daar te ontvangen. Ze hebben dus een volslagen vreemde in huis genomen: niet op het punt om te bevallen…ook niet met als enige andere optie om op straat te overnachten of in de stal.. Deze gastvrijheid bestaat niet alleen uit het feit dat ze mij in huis hebben genomen, maar ze koken in het weekend ook eten voor ons en hebben ook voor me gezorgd toen ik afgelopen weekend ziek was. Hier komt dan ook nog eens bovenop dat ze hier geen geld voor willen/hoeven te ontvangen! Belangeloze gastvrijheid!! Nou ging ik naar Haïti met de hoop wat te kunnen betekenen voor mensen hier, maar tot nu toe ontvang ik eigenlijk vooral heel veel!
Om toch een heel klein beetje iets terug te kunnen doen voor deze mensen, wil ik hier even gebruik maken om reclame te maken. Margot en deze collega en zijn vrouw hebben samen met nog wat mensen namelijk een fonds opgericht om mensen in Haïti te helpen. Dit geld gaat regelrecht naar de mensen hier, zonder bureaucratische kosten. Het rekeningnummer is: 30.42.00.182 ten name van Christelijke Gereformeerde Kerk Drogeham, onder vermelding van aardbeving Haïti. (Dit rekeningnummer is van Margot’s kerk, zij zorgen dat het geld bij Margot terecht komt). Margot houdt trouwens ook een erg indrukwekkende weblog bij: www.margotdegreef.waarbenjij.nu
Ook in de taptaps waarmee ik reis bestaat het begrip “geen plaats” bijna niet! Ik begreep na de vorige blog dat niet iedereen doorhad wat een taptap is:
1. Stel je een landrover voor. Zo’n auto met alleen maar plaats voor bestuurder een meerijder en dan zo’n bak achter.
2. Stel je deze zelfde landrover weer voor, maar dan erg oud, verroest.
3. Verbaas je over het feit dat deze auto nog kan rijden. Vergeet vooral niet te letten op hoe scheef die bak eigenlijk hangt!
4. Bovenop deze bak zit een dak: vrolijk beschildert…op het eerste gezicht lijkt het alleen maar vast te zitten met wat ijzerdraadjes. Maar met mijn technische inzicht heb ik volgens mij geïnspecteerd dat dit nog wel meevalt;)
5. Zet er aan beide zijkanten een bankje in
6. En prop hier dan heel veel mensen in :P Wanneer je zelf gaat zitten, moet je dus ook niet kijken of het plekje waar je gaat zitten groot genoeg is: je steekt je kont naar achter en ziet wel hoe je terecht komt.
Om met deze taptap te reizen moet je (op de goede plek!;)) aan de weg gaan staan. Als je geluk hebt stoppen ze vanzelf en anders moet je het even aangeven…Als je tenminste kunt uitvogelen of het inderdaad degene is die je moet hebben. Ik zit regelmatig in een taptap die niet de hele weg blijkt te gaan: halverwege wordt ik er dan uitgegooid. Ik heb weleens geprobeerd om heel onnozel te blijven zitten, maar dat werkt toch niet..
Laatst stond ik al een hele tijd te wachten in de miezerregen, maar de taptaps die ik moest hebben, zaten naar mijn maatstaven steeds vol. Op een gegeven moment besloot ik er toch maar gewoon in te gaan. Daar stond ik dan midden in die taptap als enige blanke. Gelukkig was er iemand zo aardig om mijn tas over te nemen, want ik paste er amper in. Zelfs wanneer ik door mijn knieën ging en me bukte, kwam ik nog met mijn schouders bij het plafond. Ik was echt letterlijk als een sardientje in een blikje! Wanneer er dan iemand uit wilde, moest ik natuurlijk eerst aan de kant. De chauffeer dacht echter dat ik degene was die uitstapte dus reed er alweer vandoor….met mijn tas op de schoot van een wildvreemde!:) Gelukkig kwam er al snel commentaar van de inzittenden.
Wanneer er geen plek meer is op de bankjes, zijn er vaak ook mannen die er aan de buitenkant bijhangen. Ik heb het laatst ook gepresteerd om dit 2 seconden te doen!:) Toen kwam er al een protesterend geluid uit één van de mannen en kreeg ik zijn plaatsje.. Eigenlijk wel jammer, want dat leek me best stoer! Moet je voorstellen… er rijden al bijna geen blanke mensen in de taptap..Rijdt er opeens een taptap met een blanke die er achter aan hangt:D
Volgens mij zou ik wel bijna een hele blog kunnen schrijven over mijn avonturen in de taptap…
Ik besef me opeens dat ik nu nog geen update heb gegeven over mijn stage… Aangezien ik m’n blogs leesbaar probeer te houden en het er nu dus ook niet meer echt bij past, houden jullie dit te goed voor de volgende keer.
Liefs,
Nicolien
Herinnering: 30.42.00.182 ten name van Christelijke Gereformeerde Kerk Drogeham, onder vermelding van aardbeving Haïti.
..Nou kun je je afvragen wat dit met Haïti en mijn stage te maken heeft: NIETS!! En tegelijkertijd ook alles! Het geloof in God is namelijk zo met het dagelijkse leven verweven dat ik automatisch aan een trend begon met verwijzingen naar de bijbel. Bovendien heb ik in die korte tijd dat ik hier ben iets ontdekt wat ik jullie niet wil onthouden: Dat is dat het kerstverhaal nooit en te nimmer in Haïti plaats zou hebben kunnen vinden. Nou weet ik ook wel dat het een stal in Bethlehem was... maar zo precies ben ik niet met het letterlijk interpreteren van de bijbel: maar het verhaal zou nooit in Haïti hebben kunnen gebeuren. Er zou namelijk altijd plaats in de herberg zijn geweest! Het begrip “geen plaats” bestaat (bijna) niet..
Zo verblijf ik hier in het huis van een collega van Margot. Hij woont hier samen met zijn vrouw, hun twee kinderen, zijn broer, zijn zus en wie er misschien sporadisch ook nog wel woont.. Speciaal voor Margot hebben ze een soort van kelder opgeknapt, zodat zij na de aardbeving ook weer een eigen thuis heeft. Terwijl ze mij totaal niet kenden, waren ze toch zo gastvrij om mij daar te ontvangen. Ze hebben dus een volslagen vreemde in huis genomen: niet op het punt om te bevallen…ook niet met als enige andere optie om op straat te overnachten of in de stal.. Deze gastvrijheid bestaat niet alleen uit het feit dat ze mij in huis hebben genomen, maar ze koken in het weekend ook eten voor ons en hebben ook voor me gezorgd toen ik afgelopen weekend ziek was. Hier komt dan ook nog eens bovenop dat ze hier geen geld voor willen/hoeven te ontvangen! Belangeloze gastvrijheid!! Nou ging ik naar Haïti met de hoop wat te kunnen betekenen voor mensen hier, maar tot nu toe ontvang ik eigenlijk vooral heel veel!
Om toch een heel klein beetje iets terug te kunnen doen voor deze mensen, wil ik hier even gebruik maken om reclame te maken. Margot en deze collega en zijn vrouw hebben samen met nog wat mensen namelijk een fonds opgericht om mensen in Haïti te helpen. Dit geld gaat regelrecht naar de mensen hier, zonder bureaucratische kosten. Het rekeningnummer is: 30.42.00.182 ten name van Christelijke Gereformeerde Kerk Drogeham, onder vermelding van aardbeving Haïti. (Dit rekeningnummer is van Margot’s kerk, zij zorgen dat het geld bij Margot terecht komt). Margot houdt trouwens ook een erg indrukwekkende weblog bij: www.margotdegreef.waarbenjij.nu
Ook in de taptaps waarmee ik reis bestaat het begrip “geen plaats” bijna niet! Ik begreep na de vorige blog dat niet iedereen doorhad wat een taptap is:
1. Stel je een landrover voor. Zo’n auto met alleen maar plaats voor bestuurder een meerijder en dan zo’n bak achter.
2. Stel je deze zelfde landrover weer voor, maar dan erg oud, verroest.
3. Verbaas je over het feit dat deze auto nog kan rijden. Vergeet vooral niet te letten op hoe scheef die bak eigenlijk hangt!
4. Bovenop deze bak zit een dak: vrolijk beschildert…op het eerste gezicht lijkt het alleen maar vast te zitten met wat ijzerdraadjes. Maar met mijn technische inzicht heb ik volgens mij geïnspecteerd dat dit nog wel meevalt;)
5. Zet er aan beide zijkanten een bankje in
6. En prop hier dan heel veel mensen in :P Wanneer je zelf gaat zitten, moet je dus ook niet kijken of het plekje waar je gaat zitten groot genoeg is: je steekt je kont naar achter en ziet wel hoe je terecht komt.
Om met deze taptap te reizen moet je (op de goede plek!;)) aan de weg gaan staan. Als je geluk hebt stoppen ze vanzelf en anders moet je het even aangeven…Als je tenminste kunt uitvogelen of het inderdaad degene is die je moet hebben. Ik zit regelmatig in een taptap die niet de hele weg blijkt te gaan: halverwege wordt ik er dan uitgegooid. Ik heb weleens geprobeerd om heel onnozel te blijven zitten, maar dat werkt toch niet..
Laatst stond ik al een hele tijd te wachten in de miezerregen, maar de taptaps die ik moest hebben, zaten naar mijn maatstaven steeds vol. Op een gegeven moment besloot ik er toch maar gewoon in te gaan. Daar stond ik dan midden in die taptap als enige blanke. Gelukkig was er iemand zo aardig om mijn tas over te nemen, want ik paste er amper in. Zelfs wanneer ik door mijn knieën ging en me bukte, kwam ik nog met mijn schouders bij het plafond. Ik was echt letterlijk als een sardientje in een blikje! Wanneer er dan iemand uit wilde, moest ik natuurlijk eerst aan de kant. De chauffeer dacht echter dat ik degene was die uitstapte dus reed er alweer vandoor….met mijn tas op de schoot van een wildvreemde!:) Gelukkig kwam er al snel commentaar van de inzittenden.
Wanneer er geen plek meer is op de bankjes, zijn er vaak ook mannen die er aan de buitenkant bijhangen. Ik heb het laatst ook gepresteerd om dit 2 seconden te doen!:) Toen kwam er al een protesterend geluid uit één van de mannen en kreeg ik zijn plaatsje.. Eigenlijk wel jammer, want dat leek me best stoer! Moet je voorstellen… er rijden al bijna geen blanke mensen in de taptap..Rijdt er opeens een taptap met een blanke die er achter aan hangt:D
Volgens mij zou ik wel bijna een hele blog kunnen schrijven over mijn avonturen in de taptap…
Ik besef me opeens dat ik nu nog geen update heb gegeven over mijn stage… Aangezien ik m’n blogs leesbaar probeer te houden en het er nu dus ook niet meer echt bij past, houden jullie dit te goed voor de volgende keer.
Liefs,
Nicolien
Herinnering: 30.42.00.182 ten name van Christelijke Gereformeerde Kerk Drogeham, onder vermelding van aardbeving Haïti.
-
27 Mei 2010 - 08:33
Elke:
Hey Nicolien! Geweldig! Avonturen in een tap tap. Dat kan nog een dik boek worden. Geniet van je tijd daar!
Oh en om het leesbaar te houden: zwart op rood lees niet zo geweldig... -
27 Mei 2010 - 11:39
Teuntje:
Je hebt een glimlach op mijn gezicht getoverd met je verhaal :-) Leuk voor een kinderboek: de taptap en ik :P Knuffel -
27 Mei 2010 - 15:21
Judith:
Leuke verhalen. Ik zie het helemaal voor me. En hoe je het ook weer weet te brengen. Geweldig. -
27 Mei 2010 - 15:49
Jorieke:
Leuk, zo'n avontuur met het openbaar vervoer... Ik zie het al helemaal voor me, Nicolien daar hangend aan zo'n uit elkaar vallend taptap... :-) -
27 Mei 2010 - 15:59
Gerlinde:
:D Leuk om weer te lezen Nicolien!!
Succes met alles!
liefs, Gerlinde -
28 Mei 2010 - 17:17
Gerda:
Ha Nicolien!
Leuk weer iets van je te horen! Ben je weer helemaal opgeknapt? Ik ben ook wel benieuwd naar je stage hoor...:)
Succes met alles!
Groetjes,
Gerda -
30 Mei 2010 - 02:00
Sietze Van Der Velde:
Het is leuk om te lezen hoe andere mensen Haiti beleven.
Een taptap is vaak inderdaad een overbevolkt hok waar zo'n 20 tot 30 mensen in de back van een pickup met een dak worden gepropt.
Een erg leuke ervaring om zo nu en dan te doen, maar dagelijks is misschien wel wat veel. -
30 Mei 2010 - 11:03
Janet:
Tof om je verhalen te lezen :D
Leuk ook, je bijbelse linkjes en mooi om te horen dat ze in Haïti zo ontzettend gastvrij zijn!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
