Elk afscheid is de geboorte van een herinnering

Elk afscheid is de geboorte van een herinnering – S. Dali

Het afscheid nemen komt steeds dichterbij. De afgelopen tijd heb ik al een aantal keren gehoord “ik hoor dat je bijna weg gaat” of “welke dag ga je weg?” of “we/ik zullen/zal je missen!”… Zoals al uit mijn eerste blog bleek: ik ben geen ster in afscheid nemen! Het is een raar idee om allemaal geweldige mensen gedag te zeggen zonder te weten of je ze ooit weer terug zult zien. Het is ook een raar idee dat ik over 2 weken weer mijn oude levensritme zal oppakken, die ook al ga ik weer allemaal nieuwe dingen doen (werk/studie) toch snel weer gewoon zal zijn vergeleken met mijn leven hier.

Mijn leven hier blijft namelijk elke dag toch weer bijzonder. Ook al bouw ik hier toch ook weer een bepaald levensritme op, het blijft toch “anders” en alles voelt als “nieuw” en als “een avontuur”. Doordeweeks ga ik (bijna) elke ochtend met de taptap naar het werk. Hier begroet ik de mensen die ik tegen kom op weg naar mijn bureau. Sinds hij weet dat ik met de taptap kom, vraagt één bewaker elke ochtend: “ah, ou te veni a pied?” (Ben je met de taptap gekomen? Of letterlijk “te voet”). De man die rondom het gebouw alles op orde moet houden, roept vaak “pwoblem, pwoblem!” wanneer hij mij ziet of begroet me gewoon (Bonjour, bonjour!! Of Nik-lien!!, Ca va?), waarbij hij met zijn hele gezicht lacht (inclusief de ogen!). Een geweldige man is dat! Toen de groep Amerikanen hier waren, had ik broodjes voor ze besteld, maar daar waren allemaal mieren in gaan zitten. Dus ik bracht dit naar die man toe, terwijl ik “pwoblem, pwoblem” zei. Zie daar de oorsprong van deze dagelijkse grap;)
Mijn werkzaamheden zijn voornamelijk voor de financiële directrice en bestaat vaak uit het controleren van de payroll (ik denk dat de Nederlandse vertaling “loonlijst” is) en het maken van de vouchers. Alle cash for workers worden namelijk betaald met een voucher, waarmee ze het geld bij de bank kunnen ophalen. Aangezien veel mensen hun identiteitsbewijs zijn kwijtgeraakt tijdens de aardbeving, werkt World Concern met eigen ID nummers waarmee ze zichzelf kunnen identificeren. Ik kwam er laatst achter dat mijn identiteitsbewijs voor de organisatie eigenlijk ook een Cash for Work ID is :) We grappen nu dus vaak dat ik wel Cash for Work (vertaling: Geld voor Werk) doe, maar er geen geld voor krijg.. Ook ga ik nu weer naar de wijken waar we werken om GPS codes te verzamelen en foto’s te maken van de huizen die we hebben gerepareerd. Helaas wordt dit echter weer beperkt door de beschikbaarheid van auto’s.. Ik ben er dus erg blij mee dat de financiële directrice vaak dingen voor me te doen heeft. Veel dingen die ik hier doe zijn totaal niet moeilijk, maar toch doe ik liever allemaal verschillende klusjes die gedaan moeten worden dan dat ik een onderzoekje oid doe. (Waarschijnlijk weer een bewijs dat het toch maar goed is dat ik niet mijn master ga doen).

In de weekenden is het tijd voor de was. Ook is er vaak wel weer iets wat het weekend bijzonder maakt.
Zo zijn Margot en ik een aantal weekenden geleden naar Desarmes geweest. Hier heeft MCC (de organisatie waarvoor Margot werkt) ook een bureau, waar we hebben overnacht. De heenweg zijn we over een nieuwe weg die door de bergen loopt gereden. Een erg mooie route! In Desarmes zijn we uit eten geweest in een restaurant. Dit keer geen overdreven lux restaurant waar je je schuldig voelt, maar een restaurant waar ook de Haïtianen (of eigenlijk vooral de Haïtianen, want ik denk niet dat er vaak blanke bezoekers komen) regelmatig aanschuiven. Vanaf de weg zou je niet weten dat er een restaurant was en een buitenlander zou het van binnen waarschijnlijk ook nog niet herkennen als een restaurant. Het blijft geweldig om via Margot op deze manier ook het leven hier te leren kennen, wat je anders al buitenstaander niet zou meekrijgen! In de keuken wordt één maaltijd in een grote pan klaar gemaakt en de klanten kunnen komen totdat de pan leeg is. In het eetgedeelte staan twee grote tafels met stoelen en je schuift daar aan waar plek is. Voor een klein bedrag, krijg je een bord vol met het dagmenu voorgeschoteld. Het smaakte heerlijk, maar ik zat daarna echt heel erg vol! Hierna hebben we een hele mooie wandeling gemaakt door een rivier. Haïti heeft echt een ongelofelijk mooie natuur! Ook op de terugweg hebben we daar van kunnen genieten, toen we langs de kust terugreden. Deze route duurt langer dan die we op de heenweg hadden genomen en was de enige route voordat de nieuwe weg aangelegd was. Het is een erg mooie route, maar voor andere gelegenheden is het toch ideaal dat er nu een kortere route beschikbaar is!

Het weekend daarna ben ik met een aantal collega’s naar het strand geweest als afscheid van een collega die weer terug naar Amerika zou gaan die zondag. Hij was voor 2 maanden in Haïti om het programma van de transitional shelters te coördineren. Dit zijn tijdelijke woningen die nog verplaatst kunnen worden en gemakkelijk kunnen worden verbouwd tot permanente woningen. Het is een snelle manier om te zorgen dat veel mensen weer een thuis hebben in hun eigen wijk. Het was een heerlijk dagje aan het strand met heerlijk eten. Het is erg raar om een dag in een totaal andere wereld en vol luxe te leven, maar het was toch ook wel erg genieten. Dit afscheid deed me wel extra beseffen dat ik er ook binnenkort vandoor ga en dat het toch wel raar is hoe mensen een tijdje een groot deel van je leven kunnen uitmaken om daarna weer uit je leven te verdwijnen! Ik vind het ook wel erg mooi om te merken dat waar je in de wereld ook heen gaat, je altijd geweldige mensen tegen komt die je tijd daar bijzonder maken!
Op Zondag zijn Margot en ik naar de kerk in Griffin geweest. De groep van World Servants heeft daar namelijk schoollokalen gebouwd en gingen de dinsdag daarop weer terug naar Nederland. Wel bijzonder om de aanwezigheid van een World Servants groep even van een andere kant mee te maken! Na de kerkdienst waren we bij hen uitgenodigd voor de lunch. Het is grappig om te merken dat het gedeeltelijk meteen vertrouwd voelt aangezien je de structuur en bepaalde standaard World Servants activiteiten meteen weer herkent.

Afgelopen weekend ben ik op vrijdagavond met een huisgenoot naar de kerk geweest. Wij waren woensdag t/m zaterdag namelijk de enigen die thuis waren aangezien ze vanuit MCC met alle collega’s en familie op retreat waren om 4 dagen lang van een welverdiende rust aan het strand te genieten. Dit was een kerk vlakbij ons huis en ook al volg ik nog steeds niet veel van wat er tijdens een kerkdienst gebeurd, het is toch elke keer weer een bijzondere ervaring! Het is erg mooi om te zien met hoeveel emotie en passie God aanbeden wordt! In deze kerk werd er ook weer geknuffeld en schudde iedereen elkaar de hand nog veel vaker tijdens de preek dan dat ik tot nu toe heb meegemaakt. Alhoewel ik het erg bijzonder vind om dit zo te zien, vind ik het toch wel lastig om echt mee te doen. Met name ook doordat ik steeds de oproep hiervoor mis (als die er is) en dus elke keer weer helemaal verbaast ben. Na een tijdje schudden mijn beide buurmannen dan ook maar elkaar de hand; ik zag er waarschijnlijk een beetje erg verward uit;) Zondag was ik met een collega en haar man en 4 kinderen mee naar weer een andere kerk. Dit was weer een hele andere kerkdienst dan ik tot nu toe had meegemaakt. Doordat alles in het Frans gedaan werd en alles veel statiger was, voelde het al meer als een kerkdienst in Nederland en kon ik er ook iets meer van volgen. Toch mistte ik ook wel de passie van de andere kerkdiensten die ik hier heb meegemaakt…

Iets wat ik erg mis uit Nederland en waar ik ook weer erg naar uitkijk, is mijn onafhankelijkheid!! Het zal zo fijn zijn om weer gewoon op de fiets of in de auto te kunnen stappen en ergens heen te gaan. Om ook te weten hoe ik er moet komen of hoe ik dit anders kan uitzoeken. Om weer te weten waar je bepaalde dingen kunt kopen, hoe je eten moet koken, de wc moet doorspoelen enz.. De gewone dagelijkse dingen die in Nederland zo eenvoudig zijn, blijken in een andere cultuur en in een andere omstandigheden namelijk soms behoorlijk moeilijk! Afgelopen zaterdag deed ik een poging om ook hier in Haïti wat onafhankelijkheid op te zoeken. Ik had namelijk een chauffeur van het werk gereserveerd om mij bij de supermarkt op te halen en om daarna naar een souvenirwinkel te gaan waar ik een cadeau wilde kopen voor Margot’s verjaardag. Ik wist alleen niet precies waar deze winkel was, maar iemand op het werk wist in ieder geval dat het vlakbij een bepaald hotel was. Ik nam aan dat de chauffeur me in ieder geval wel daar heen kon brengen en dat ik het dan of zelf wel weer zou herkennen. En anders kon ik nog een collega van Margot bellen om de chauffeur uit te leggen hoe ik er moest komen. Toen de chauffeur mij ophaalde, bleek hij echter helemaal niet te weten waar ik heen wilde. Hij dacht me weer gewoon naar huis te brengen! Het was dus weer te naïef van mij om te denken dat wanneer je invult waar je heen moet, de chauffeur weet waar dat is wanneer dit niet meteen gevraagd wordt bij het inleveren van het formulier.. Ik wist nog wel dat het in de buurt van het paleis was, dus terwijl we vast die kant op reden, probeerde ik ondertussen Margot’s collega te bellen. Toen dit niet lukte en ik ook in de buurt van het paleis de straat waar ik toen met Margot had gereden nog niet herkende, moest ik toch Margot maar bellen. Mijn poging om het stiekem te doen, was dus al mislukt. De beschrijvingen van Margot en een andere collega van haar, mochten echter ook niet baten en we konden het niet vinden! Margot vertelde even later dat de winkel op zaterdagmiddag waarschijnlijk ook helemaal niet open was… Dus helaas!! Deze strijd voor onafhankelijkheid van mij waarvoor ik een chauffeur nodig had, een collega, Margot en een collega van Margot was dus mislukt en eigenlijk ook al helemaal niet zo onafhankelijk. Het was echter wel weer een avontuur en een leuke onderbreking van de dag:) Toen ik de chauffeur daarna meer betaalde dan dat de regel is, zei hij dat ik hem nu een cadeau gaf: dus heb ik in ieder geval iemand een cadeau kunnen geven;) (Nu maar hopen dat hij weet dat ik hem hoor te betalen in het weekend)

Waarschijnlijk zal dit de laatste blog zijn vanuit Haïti. Het zal jammer zijn om dadelijk afscheid te moeten nemen van alle geweldige mensen hier, maar ik ben erg dankbaar voor alle mooie momenten die ik hier heb gehad en die ik nooit zal vergeten! Het is ook fijn om te weten dat ik weer naar huis zal gaan en iedereen daar weer zal zien! Ik kijk er naar uit, maar ga nu eerst hier nog genieten!!