Zo berooid als Job

Afgelopen zaterdag reden Margot en ik naar het centrum van Port au Prince: de trots van het land met het bekende paleis, de grote overheidsgebouwen en mooie parken waar vele bekende beelden staan waaronder het beeld van de onbekende slaaf…
..of beter gezegd: de plek dat de trots van het land was. Hier is weinig meer van over. Het paleis is grotendeels ingestort, vele overheidsgebouwen zijn ingestort en de parken staan helemaal vol met tentenkampen. Met veel moeite heb ik ook een stel van de bekende beelden gezien, die verborgen tussen de tentenkampen nog iets lieten zien van de vergane glorie.. Om jullie hier ook een impressie van te kunnen geven, heb ik geprobeerd tijdens het rijden ongemerkt een stel foto’s te maken. Ik voel me hierbij echter niet op m’n gemak, dus het aantal foto’s bij thuiskomst zal beperkt zijn.

Hierna gingen we naar een souvenierswinkel waar handgemaakte spullen van lokale kunstenaars verkocht worden. Onderweg hiernaartoe zag ik op een ingestort gebouw een verwijzing naar het verhaal van Job. Job, de man uit de Bijbel wiens geloof op de proef gesteld werd door hem alles af te nemen.
Er komen vele positieve reacties op het feit dat mijn blogs vaak een Bijbels thema hebben. Dit komt vooral door het feit dat het geloof van de mensen hier zo sterk is. Ook word het aangemoedigd door de positieve reacties die ik hier op krijg, maar het voelt ook bijna een beetje schijnheilig. Zo veel stelt mijn geloof namelijk niet voor; het is nog zo klein en ik heb vaak nog zo veel vragen.
Zo ben ik bang dat wanneer ik –net als Job en de mensen hier- alles zou verliezen, zou vragen “Waarom God, waarom?” of misschien zou ik zelfs het geloof wel helemaal opgeven in plaats van dat ik toch steeds weer op zoek blijf. En toch was het eerste wat Margot de mensen hier op straat hoorde zeggen na de aardbeving: “God is groot!”. En toch blijven de mensen hier sterk in hun geloof… En toch staat er op een ingestort gebouw een verwijzing naar het verhaal van Job. ..!!
Toen ik laatst ziek was, werd God door de mensen hier in huis tijdens de thuisdienst ook bedankt. Zo zeiden ze dat alhoewel ik het zelf waarschijnlijk op dat moment frustrerend zou vinden, God er zo Zijn goede bedoelingen mee had. Deze ziekte die gewoon bij het proces hoort waarin mijn maag zich aanpast aan de andere omstandigheden, is natuurlijk niets in vergelijking met de aardbeving en al haar gevolgen voor de mensen hier. Toch laat dit zien dat de mensen hier alles positief bekijken en geloven dat Gods wegen misschien niet altijd te begrijpen zijn, maar wel de beste.
Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe het zal zijn om alles te moeten verliezen. Ook al is op het moment van schrijven mijn bankpas pas ingeslikt door een geldautomaat.. het komt nog nergens in de buurt bij wat vele mensen hier moeten doormaken.

Aangezien het regenseizoen eraan komt en nog veel mensen geen fatsoenlijke plek hebben om te wonen, lopen de spanningen de laatste tijd nog weleens op. Dit is echter ook erg begrijpelijk: probeer je maar eens voor te stellen hoe we in Nederland zouden reageren wanneer we zo verrast zouden worden door een aardbeving. Wat zouden wij doen als we alles kwijtraakten en geen geld hadden om een nieuw huis te bouwen? Wanneer er allemaal buitenlanders in het land rondrijden met mooie beloftes en die ook een stel mensen helpen en huizen reparen, maar je bent zelf nog steeds je huis kwijt..het feit dat je buurman geld kan verdienen met een programma van die buitenlanders of je buurvrouw weer een onderdak heeft, houdt jouw niet droog tijdens de vele regens.
De benodigde veiligheidsmaatregelen worden genomen voor de internationale staf. Toch heb ik weinig met deze onrust te maken en wanneer ik er over hoor, voelt het bijna alsof dat in een andere wereld is. Wel is er al een keer een veldbezoek afgezegd en ook hebben we een keer een boze menigte gehad tijdens een veldbezoek. Dit laatste was echter doordat er al twee weken achter elkaar een nationale feestdag was geweest, waardoor ze niet hadden kunnen werken. Dit ging gepaard met veel geschreeuw, waar ik bijna niets van kon verstaan. Toch voelde ik me niet bedreigd: de menigte richtte zich namelijk alleen op onze plaatselijke coördinatoren en het bleef bij uitbundig geschreeuw. Als Nederlander is dat wel een beetje schokkend, maar in deze cultuur is dat veel gewoner.
Ik weet eigenlijk niet of er in Nederland bericht wordt over de onrusten in het land, maar op de één of andere manier komen dat soort berichten veel sneller in het nieuws dan de werkelijkheid van elke dag. Er wordt niet geschreven over het feit dan een onbekende vrouw mij bij de hand pakt, wanneer ze ziet dat ik steeds bijna uitglijd terwijl ik de berg af naar beneden loop.. Ook wordt er nooit geschreven over het feit dat iemand mij zijn regenjas aanbiedt terwijl ik door de regen naar huis loop, terwijl hij net van huis vertrekt en nog een lange weg heeft te gaan en ik al bijna thuis ben (voor de duidelijkheid; ik heb die regenjas dus ook niet aangenomen hoor).. Ook wordt er niet geschreven dat anderen in de taptap goed in de gaten houden dat ik wel mijn wisselgeld krijg en net zoveel moet betalen als de rest.. Ook wordt er niet geschreven dat tijdens een huisbezoek je bord nog een keer helemaal vol geschept wordt nadat je heerlijk gegeten heb en genoeg gehad hebt, dit om zeker te weten dat je echt genoeg gehad hebt… Ook wordt er niet geschreven dat wanneer ik laat thuis kom van een etentje met collega’s er meteen iemand bij de poort staat om me binnen te laten en dat er later in de nacht door anderen gecontroleerd wordt of ik wel thuis gekomen ben, omdat ze me niet gehoord hebben… Ook wordt er niet geschreven over de keer dat ik laat thuis kwam van het werk terwijl het regende en donker was en Margot me belde vanuit een ander dorp, omdat ze gebeld was dat ik nog niet thuis was gekomen..

Ik mag dan misschien niet meer met de taptap naar huis, omdat ze vinden dat ik te ver weg woon, maar voor mij is het alle reistijd waard. Het feit dat er mensen zijn die in de gaten houden of je wel veilig thuiskomt en die vragen hoe het met je gaat en hoe je dag was, is mij heel veel waard. Ook al gaan de gesprekken meestal niet veel verder dan dit door mijn taalgebrek, is het zo waardevol om een thuis weg van thuis te hebben!!
Ik heb dan ook erg veel geluk met het feit dat ik hier bij Margot terecht kan en wordt opgevangen door haar vriendenkring. Zo waren we afgelopen zondag ook uitgenodigd bij een vriend van Margot. Samen met een huisgenote van ons, gingen we eerst in Port Jacques naar de kerk. Weer een andere vriend zou namelijk ook in de kerk van die ene vriend gaan zingen met zijn koor. Het was weer een erg mooie dienst, waarin vol overtuiging gezongen werd. Dit keer was er zelfs een bandje met verschillende muziekinstrumenten; drum, elektrische gitaar, klarinet, saxofoon, fluit… echt leuk! Daarna gingen we met zijn vieren (Margot, onze huisgenote, die vriend die in het koor zong en ik) naar het huis van die vriend van Margot en zijn vrouw. Ze zijn vlak na de aardbeving getrouwd. Alhoewel ze hun huis kwijt zijn geraakt, zagen ze toch geen reden om de bruiloft niet door te laten gaan en ze wonen nu in huis bij een familielid. Er was heerlijk voor ons gekookt. Ik had dan ook al het gevoel asociaal vaak te hebben opgeschept toen ik dacht klaar te zijn met eten. Onze gastheer schepte ons echter allemaal nog weer een keer een bord vol, want we moesten toch wel echt genoeg gehad hebben! Zelf aten de gastheer en gastvrouw niet mee; zij aten alleen een beetje van wat over was. Dit was echt bijzonder om mee te maken, wat een gastvrijheid! De rest van het bezoek was ook erg gezellig. Er werd een gitaar tevoorschijn gehaald en er werd gezongen… en om van muziek te genieten, hoef je niet alles te verstaan dus dat was ideaal voor mij!

Het is echt heel bijzonder om via Margot wat mee te maken van het dagelijkse leven hier in Haïti. Iedereen is echt heel erg vriendelijk en er wordt dan ook regelmatig aan Margot gevraagd hoe het met mij gaat. Aan de andere kant wordt er mij altijd gevraagd waar Margot is, dus volgens mij denkt iedereen hier dat we 24 uur per dag met elkaar in verbinding staan;) De buren hadden laatst zelfs gevraagd hoe het ging met “die blanke die gevallen is” .. haha!:)

Op kantoor wordt het ook steeds gezelliger. Elk nadeel heeft zijn voordeel, want doordat ik nu door een chauffeur naar huis moet worden gebracht,kan ik dan misschien geen boek meer schrijven over mijn avonturen met de taptap, maar ik zit in het begin van mijn reis wel met een stel Internationale collega’s in de auto. Soms gaan ze ook eerst mee om mij weg te brengen en het is vaak erg gezellig in de auto. Sinds kort heb ik ook een eigen bureau en stoel en zitten we op zo’n manier opgesteld in het kantoor dat het overdag ook gezelliger is.
Ik ben nog steeds bezig met het verzamelen van GPS gegevens van de verschillende projecten. Helaas schiet dit niet heel erg op aangezien er vaak geen auto beschikbaar is en de laatste keer dat ik in het veld was, hield de GPS er opeens mee op.. balen! Woensdag heb ik een cursus gedaan over hoe je met een GPS moet werken en hoe je de gegevens daarna in een map kan verwerken. Hiervoor werd weer een ander programma gebruikt en ik heb een aantal handige dingen geleerd. Dat was wel erg leuk! Ondertussen ben ik ook bezig om de gegevens van een onderzoek die vlak na de aardbeving is gedaan te verwerken in percentages. Dat is ook erg interessant. Ook mag ik helpen met het voorbereiden van een bezoek van een aantal belangrijke donors van de organisatie, die in Juli voor een weekje naar Haïti komen. In Augustus komt er dan nog een groep, waar ik dan ook bij mag helpen en waarvoor ik dan waarschijnlijk nog wat meer zelf kan doen aangezien ik dan beter weet hoe alles gaat. Het is voor het eerst dat ze dat hier doen, dus ik ben benieuwd! Ik doe dus vanalles een beetje en ondertussen luister ik naar wat de anderen doen en gesprekken die ze voeren… erg leerzaam! Ontwikkelingshulp heeft zo zijn eigen dilemma’s en (on)mogelijkheden… je zou vaak zo veel meer willen dan mogelijk! En terwijl dan de nood in een land nog erg hoog is en door de aankomende tropische buien ook weer hoger wordt, verdwijnt de internationale aandacht al weer en wordt het soms misschien wel afgestempeld als “oud nieuws en niet interessant meer om geld voor in te zamelen”. Maar voor de mensen hier is het zeker geen oud nieuws: Het is nog steeds de harde werkelijkheid van deze dag!