Volg je hart want dat klopt!

Nu ben ik alweer een tijd terug; dit is de laatste blog, de camino is ten einde… Alhoewel?! Tijdens de camino werd vaak gezegd dat de echte camino pas begint bij thuiskomst. Ikzelf zie het leven ook echt als een camino, een weg die je gaat en waarop je zoekende bent naar hoe deze weg te gaan op je eigen manier. Met wie loop je samen, waar neem je de rust en wanneer ga je juist iets harder? Wat kan je fysiek en psychisch aan en hoe zorg je goed genoeg voor jezelf om vooruit te kunnen blijven gaan? In het echte leven staan er alleen geen duidelijke pijlen die je de kant op wijzen die je moet gaan. Op sommige momenten mis ik deze pijlen en verlang ik wanhopig naar die duidelijkheid dat je de goede kant op gaat. Echter ook steeds vaker kan ik mij erin berusten dat iedereen vanzelf de weg gaat die hij/zij moet gaan; ieder op zijn eigen manier, eigen tempo en met zijn eigen bestemming.

Toen ik er over zat te denken om de Camino te lopen, gaf mijn vader mij het laatste zetje; tuurlijk moet je dat doen! Zelf droomde hij er al jaren van om het Pieterspad in Nederland te gaan lopen en samen met mijn moeder besloten ze zijn droom in werkelijkheid om te zetten. Deze week zijn ze begonnen en hebben hier 5 weken voor uitgetrokken. Ook zij mogen ervaren dat ze dit op hun eigen manier mogen doen. Ook zij mogen hun hoofd leeg maken en zich alleen maar bezighouden met wat te eten en waar te slapen. Ook zij hebben kennis mogen maken met mijn genietengeltje. Gisteravond heb ik ze nog gezien en ze genieten overduidelijk. Ik herkende meteen het uitgelaten gevoel van mijzelf en medepelgrims tijdens de camino. De luxe alle tijd te hebben en dag bij dag te leven. Wetende dat het toch wel heel bijzonder is om dit te mogen en kunnen doen. En ze doen het toch maar mooi! Hier zit een hele trotse dochter!!

Ook mijn camino is doorgegaan en het blijft een bijzondere weg. Ik heb 3 meiden onder mijn hoede mogen nemen die ik zo goed mogelijk een thuis probeer te geven en te begeleiden op hun eigen weg. Ook hierin probeer ik mijn eigen weg te gaan en mijn eigen hart te volgen. Ik mag ervaren dat wanneer je je hart volgt, je op onverwachte en onbeschrijflijk mooie plekken komt. Dat het leven je dan meer brengt dan je ooit had durven dromen. Het genietengeltje dat tijdens de camino mij regelmatig herinnerde om niet te vergeten te genieten, is dit dan ook blijven doen. Moderne engeltjes zitten niet meer op je schouder, maar appen je gewoon. Mijn genietengeltje is na de camino in Spanje zelfs met mij mee gaan wandelen en blijkt niet alleen via de app geweldig gezelschap…wat een luxe zo’n engeltje aan je zij ;)

Waar mijn camino mij verder zal brengen? Geen idee! Haïti en Cuba staan in ieder geval op de planning, maar ben benieuwd naar alle andere plaatsen dichterbij en verderweg, alle mooie mensen en alle belevenissen die nog op mijn pad zullen komen. Wat ik wel heb mogen ervaren is dat je altijd je hart moet blijven volgen……want dat klopt!