Life is a journey, not a destination

Het fijne van die twee dagen alleen lopen, was uiteindelijk toch vooral dat ik wel wist dat er in Leon weer mensen op mij wachtten. Hierna gingen we ook weer gezamenlijk op pad en voegde nog een Camino zusje zich bij ons deel van de familie. Dit was een Italiaanse die het andere deel van de familie ontmoet had en vanaf Leon liep zij een paar dagen met ons mee. Dit was erg gezellig al werd ik wel weer geconfronteerd met het feit dat ik vaak hoop openminded te zijn - mensen te beoordelen op wie ze echt zijn en niet vooraf mijn conclusies te trekken -, maar dat ik in de praktijk toch soms te snel ben met oordelen.

Dit Italiaanse zusje leerde ik namelijk kennen via de familie app, waar zij met de andere familieleden soms onderling op zaten te grappen. Grapjes waar wij als achterblijvers niets van snapten en stiekem begon ik een beeld van haar te vormen en haar ook vervelend te vinden (lees ronduit irritant). Achteraf bleek ik echter jaloers dat zij wel met dat deel van mijn familie liep en had ik sommige grapjes/opmerkingen verkeerd geïnterpreteerd doordat ik de context en de persoon niet kende. Heftig om je dat te realiseren….
Tijdens mijn twee dagen alleen had ik al dezelfde les mogen leren toen er buiten bij een cafeetje een man met een wat pafferig gezicht, een grote groenige jas en een slonzig petje op, mij aansprak met “ben je Spaans? – Nee, waar kom je dan vandaan?”. Vervolgens volgde hij mij naar binnen naar hetzelfde tafeltje, dus vluchtte ik eerst maar even naar het toilet. Toen ik weer terug kwam bij mijn tafeltje lag hier een gedicht in het Nederlands. Een gedicht die ik onderweg al wel in het Duits en in het Spaans op een muur was tegengekomen en toen uitgebreid voor had gestaan en een foto van had gemaakt. Ik liet hem als verontschuldiging voor mijn gedrag heel blij de foto van het gedicht zien en toen bleek hij de priester van het dorp te zijn. Voordat hij het café verliet, gaf hij mij nog een Maria fiche en ik vermoed een zegen mee om mij vervolgens blij verrast van deze bijzondere ontmoeting, maar toch ook vooral wel een beetje beschaamd, achter te laten.

Het stuk van Leon naar Sarria ging mij redelijk goed af. Mijn benen en voeten waren ondertussen gewend aan het wandelen en deden niet meer zo’n zeer. Wel merkte ik dat ik geen rustdagen had gehad, zoals de anderen en werd ik van de wat eentonige stukken, met veel autowegen naast de Camino, geestelijk wel sneller moe. Het mooie landschap kwam echter ook snel weer terug en het steeds weer terugzien van bekende mensen, maakte het een mooie tijd. Rode wijn bij het avondeten was eerder een regel dan een uitzondering en het Camino leven van buiten zijn, wandelen en bijzondere mensen beviel mij wel.

Vooraf had ik mij voorgenomen dat ik het pelgrimeren wilde ervaren en mij niet wilde vastpinnen op een eindbestemming. Ik wilde leren luisteren naar mijn eigen lichaam en van elk moment zelf genieten. De uitspraak: “It’s about the journey, not about the destination” nam ik mij dan ook vaak in de mond. Toch blijft Santiago (of zelfs Finisterre) dan als eindbestemming in je hoofd roepen. Eerder toen mijn Koreaanse zusje en ik achterbleven, had ik hier al bewust over na moeten denken.
Een tussenbestemming die ik in ieder geval wilde bereiken was Cruz de Ferro. Hier staat het kruis waar pelgrims de steen (of stenen) achterlaten die ze tijdens de tocht met zich mee hebben gedragen. Deze steen staat dan symbool voor iets wat je los wil laten. Op mijn steen stond aan de ene kant: “I don’t care what the people may say..Pack up your troubles” en aan de andere kant: “I did it my way. Mijn eigen hart volgen”. Elke dag (zelfs meermalen per dag) checkte ik of ik mijn steen wel bij mij had en ik leefde toe naar dit moment wat door veel mensen als erg emotioneel werd benoemd en beschreven. Eenmaal daar aangekomen, viel het mij echter tegen. Het kruis was niet zo bijzonder, het was langs een weg…en wat voelde ik eigenlijk? Mijn Koreaanse zusje en ik keken elkaar aan; we waren toch wel een beetje teleurgesteld. Braaf lieten we wel onze steen achter, wat ik erg lastig vond..dus misschien zegt dat al genoeg? We maakten er echt een officieel momentje van, maar voelden niet zo veel behalve een beetje verdriet om de steen achter te laten. Een eindje verderop moest ik even op mijn zusje wachten en ging op een plek met een mooi uitzicht wachten. Ik bedacht mij dat dit voor mij toch veel meer waarde heeft dan een plek die voor anderen is aangewezen als bijzondere plek. Toch weer een lesje in het volgen van je eigen hart. Om dit moment te herinneren heb ik mijn zusje een foto van mij op deze plek laten maken.

Op naar de volgende bestemming. Vervolgens kwam Santiago nu letterlijk en figuurlijk steeds dichterbij. De eindbestemming kwam vaker voor in de gesprekken en de mijlpalen begonnen af te tellen. Iedereen begon naar de eindbestemming toe te leven, maar ik wist dat dit niet mijn eindbestemming zou zijn. Ik zou dus naar mijn eigen uitspraak moeten leven; en wat is het vaak toch makkelijker om wijze lessen te roepen, dan er zelf naar te leven.
De laatste loopdag was ik erg bedroefd en mij er heel erg van bewust dat dit mijn laatste dag van het camino leven zou zijn. Ik kon niet anders dan denken hoe dit overeen kwam met mijn eigen leven: ergens helemaal voor willen gaan, mijzelf in het diepe gooien en verschillende bergen en dalen doorploeteren…..om dan vervolgens het net niet helemaal af te maken. Een universitaire studie met alleen maar de bachelor (wel de hoeveelheid jaren van een volle studie, een stage, extra vakken, veel vrijwilligerswerk, besturen en commissies) en vervolgens meerdere pogingen voor de deeltijd pabo (waarbij ik mijzelf ook nog ondergedompeld heb in de Vrije School, antroposofische visies en onderwijs aan asielzoekers van een jaar of 16), wat uiteindelijk zonder diploma is beëindigd.

Met mijn eindbestemming in zicht stond het huilen mij nader bij dan het lachen. Toen mijn Koreaanse zusje ook nog begon met “Nicolien…are you crying?” kon ik het ook echt niet meer droog houden…. Na even tijd voor mijzelf genomen te hebben, kon ik echter ook oprecht vrolijk via een filmpje mijn camino familie bedanken voor de geweldige tijd. Zo blijven verdriet en geluk elkaar altijd afwisselen.
Ook deze Camino voelde ik het geluksmoment echter niet toen ik het plein voor de kathedraal op liep, zoals ik na mijn bachelor ook het diploma snel even ondertekende bij de receptie en hier niet meer echt een voldaan gevoel aan overhield. Zoals ik echter het studentenleven met alle leuke mensen, leuke verenigingen en interessante lessen nog steeds mis, zal ik echter ook het Camino leven enorm gaan missen…

Gelukkig kan ik nu ik weer thuis ben oprecht zeggen dat het mij om de reis ging en niet om de eindbestemming; ik kijk met een goed gevoel op dit avontuur terug en sta achter elke beslissing die ik heb genomen. Nu leren om mijn studie-avonturen ook op deze manier te gaan ervaren, want ook daarin heb ik mijn hart gevolgd en eruit gehaald wat ik eruit wilde halen……