The Way/ De Weg/El Camino

Zoals ik meerdere malen op de Camino heb mogen ervaren, kwam ook nu alles goed. De herberg waar we met moeite aankwamen zonder dat ik een taxi of een ambulance hoefde te bellen, was precies wat we nodig hadden. Een eigen kamer met verwarming, een prachtige badkamer, heerlijk eten en zelfs handdoeken en een chocolaatje op het bed. Wat kan het tijdens een pelgrimtocht heerlijk zijn om even niet je eigen reishanddoekje te hoeven gebruiken; een genietmomentje!

De volgende ochtend was mijn Koreaanse zusje nog steeds niet erg goed aanspreekbaar. Ze gaf aan zelf niet verder te kunnen, maar dat ik toch echt verder moest gaan….ik had tenslotte niet veel tijd. Ik ben ook daadwerkelijk begonnen met pakken met het idee haar achter te gaan laten. Met tranen achter mijn oogleden bedacht ik mij dat dit misschien wel het teken was dat ik los moest gaan laten en mijn eigen weg moest gaan. Toen kwam ze echter met het idee dat ze die dag naar Sahagun zou gaan lopen; een plek waar ik haar veel makkelijker achter kon laten aangezien hier meer voorzieningen waren als apotheken, bussen en treinen. Ik besloot dus met haar mee te lopen en haar de volgende dag in Sahagun achter te laten. Vervolgens bleken onze broers die dag ook naar Sahagun te gaan om daarna de trein naar Leon te nemen, waar ze weer op ons zouden wachten. Mijn zusje besloot zich bij hun aan te sluiten en dan in Leon tijd te hebben om te herstellen. Het voelde voor haar als valsspelen, maar volgens mij was het een heel goed besluit en een mooie les. Je kunt je nog zo richten op de eindbestemming, je medereizigers, de ongeschreven regels….maar uiteindelijk zul je toch in de eerste plaats voor jezelf moeten zorgen en naar je eigen lichaam luisteren. Wanneer je niet luistert, gaat je lichaam namelijk gewoon wat harder roepen. (#debestestuurluistaanaanwal)

Soms kom je dan op je pad ook een engeltje tegen. En dat gebeurde dan ook bij ons. Mijn zusje zou de tijd nemen, terwijl ik had geregeld dat dit ook mocht van de mensen van de herberg en genoot van mijn ontbijtje en koffie beneden. Terwijl ik daar zat, kwam een Brit die we de avond ervoor in een herberg hadden ontmoet. Hij kwam voor een kopje koffie, maar vertrok vervolgens met haar rugzak. Zelf had hij namelijk maar een hele kleine gewone rugzak bij zich. Het was zijn tweede pelgrimstocht en hij had besloten deze keer alleen het meest noodzakelijke mee te nemen en dacht haar rugzak ook wel te kunnen dragen. Aangezien ik verwachte dat mijn zusje dit niet zomaar zou willen aannemen, had ik de deal gemaakt dat zij dan zijn rugzak zou meenemen. Dankbaar nam zij deze deal aan en na een knuffel van haar liep onze held er weer vandoor. Na deze dag werd hij naast onze grote Spaanse rockster broer een soort beschermengel van ons, die aan het eind van de dag bij de eindbestemming even checkte of we aangekomen waren en alles goed ging.

Zelf kwamen we bij de eerste bar onze broers weer tegen en gezamenlijk zijn we naar Sahagun gelopen. In het begin hield ik mijn zusje nog angstvallig in de gaten. Zo erg dat ze op een gegeven moment zei: “Don’t worry, Nicolien. I can walk. You look so worried, like yesterday!”. Na Sahagun had ik dan twee dagen puur voor mijzelf, wetende dat mijn familie in Leon weer op mij zou wachten. Nadat ik werd uitgezwaaid door mijn zusje, met het verzoek om zodra ik wifi had iets van mij te laten horen -(mijn moeder is nog niet eens zo bezorgd als zij was en natuurlijk had ik die nacht dan ook nog eens geen wifi, zodat ik de volgende ochtend allemaal bezorgde berichten binnen kreeg)- ging ik die dag op pad. Ervan genietend om even alleen te zijn en met niemand rekening te houden. Zo erg dat toen de volgende dag een Chileense pelgrim met mij mee liep, ik op een gegeven moment echt dacht ‘laat me toch met rust’ en hem tot mijn grote schande heb afgeschud. Al was zijn verhaal erg bijzonder; hij liep met alles wat hij had op zijn rug en was vanuit Madrid komen lopen door de sneeuw, soms buiten overnachtend. Ik spreek echter geen Spaans, hij bijna geen Engels – geen idee hoe we dan toch dit hebben kunnen bespreken, maar op een gegeven moment stokt het gesprek toch door de taalbarrière. Wanneer we elkaar daarna tegenkwamen in een herberg, begroette hij mij nog steeds enthousiast, dus hij had het afschudden hopelijk niet vervelend gevonden;)

Al eerder vergeleek ik de camino met het leven en meerdere malen verwees ik naar levenslessen die mensen leren tijdens de camino. Zo voelde het ook echt voor mij en vele pelgrims. Zo vond ik het ook erg interessant hoe mensen de camino liepen, manieren die zo vergelijkbaar zijn met hoe mensen door het leven lopen.

Er waren mensen die heel veel kilometers vraten en daardoor weinig dezelfde mensen weer ontmoetten. Die nacht tussen mijn twee “alleen-loop-dagen” heb ik dan ook een Japanner ontmoet die ik heb kunnen overtuigen dat het juist zo mooi is om mensen steeds weer te ontmoeten wanneer je minder kilometers maakt. Dit wel pas nadat hij klaagde over zijn lichaam na het lopen van vele kilometers de eerste dagen. Aan het eind van zijn Camino kreeg ik via Facebook een emotioneel berichtje dat dit zijn reis zo waardevol had gemaakt (waarschijnlijk onder invloed van het behalen van de eindbestemming en wat glazen wijn, rocho e.d.). Natuurlijk zijn er ook genoeg mensen waar dit wel echt de manier voor is en die dit dan ook volhielden, maar anderen leerden dat er meer is dan het zo snel mogelijk behalen van de eindbestemming. Een enkeling overweegt dan bij een beetje pijn aan de benen om het op te gaan geven en weer naar huis te gaan, terwijl het lichaam al dagen gigantische prestaties levert.
Dan heb je ook mensen die in een rustig gestaag tempo lopen. Ze nemen de tijd onderweg, maar komen er wel. Mijn Spaanse broer was hier een mooi voorbeeld van.
Weer anderen lopen snel tot ze erbij neer vallen, waarna ze ontzettend langzaam lopen. Even gaat de knop om door een verandering van mindset en kunnen ze weer wat harder. Uiteindelijk blijkt het nodig te zijn om even te herstellen en rust te nemen. Om dan vervolgens weer net zo hard van start te gaan als eerst en na een paar dagen weer last te hebben van blessures. Al zoekende naar balans ging zo ook mijn zusje haar weg.

Zelf liep ik heel wisselend; soms met het grootste gemak, genietend van alles om mij heen; de natuur, de mensen. Andere momenten was ik echt bezig met de ene voet voor de andere te zetten, waarbij ik dan echt even stil moest gaan staan om te beseffen hoe bijzonder het eigenlijk was dat ik dit nu mocht doen. Met in mijn achterhoofd de personen achter mij liep ik dan mijn eigen tempo om vervolgens ook weer op de anderen te wachten. Op andere momenten paste ik mijn tempo aan en probeerde de ander af te leiden van de pijntjes of zocht juist het gezelschap op. Al was het voor mij belangrijk om te weten dat er mensen waren in de dichte of iets minder dichte nabijheid, ik genoot ook erg van de stappen die ik alleen maakte. Er waren ook momenten dat ik zelf zo veel pijn had dat ik mij alleen nog maar met mijzelf kon bezighouden. Anderen moesten dan op mij wachten en puur op wilskracht ging ik dan nog naar de eindbestemming. Wandelend in de bergen kon ik makkelijk soms even stil staan bij al het mooie, terwijl ik de dagen dat het landschap erg vlak was, echt weer even moest leren om hier de schoonheid van te zien. Zo is het ook vaak in het leven; zo makkelijker te genieten wanneer je in de bergen loopt- zelfs als het dan zwaar is, leef je wel intens. De vlakke, eentonige momenten vergeet ik dat echter vaak. Gelukkig had ik tijdens deze reis ook een engeltje die mij geregeld insprak dat ik vooral niet moest vergeten te genieten. En dat heb ik dan ook zeker gedaan:) Zelf had ik ook moeite met het naar beneden lopen; krampachtig probeerde ik controle te houden over mijn tempo – bang voor mijn zwakke plekken (mijn knieën en knieën) of om te vallen. Mijn zusje rende dan echter in sneltreinvaart aan mij voorbij, roepende dat ze dit zelf niet wilde, maar haar rugzak dit deed en ze liep dan ook juist graag de bergen af. Waarschijnlijk zegt dit ook veel over ons als persoon;)

Vergeef mij voor de antroposofische tinten, gezweef of engelen-gepraat – hoe je het zelf ook wil noemen. Mocht je zelf niet zo in het leven staan, lees het dan gewoon als een puur reisverslag – het volgende verslag zal weer wat aardser zijn;). Deels besmet door mijn jaartje Vrije Pabo, deels gewoon vanuit mijzelf, deels door de ervaring op de camino heeft het voor mij veel waarde gehad om op deze manier de weg te lopen (en het leven te belopen). Een weg waarop ik soms vanuit het universum grapjes of wijze lessen toegestuurd kreeg (toeval of dat wat je toevalt – daar zal ik het na eerst in een verslag wat meer op aarde neer te dalen wat meer over vertellen), waarop verschillende engelen te vinden zijn (om hulp te bieden, gezelschap te houden, je in de gaten te houden of om je te herinneren dat je niet moet vergeten te genieten) en waarop je vooral mag ervaren dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Zo lang je het maar op je eigen manier doet. Zo lang je naar je eigen lichaam luistert. Zo lang je er bent voor elkaar. Zo lang je geniet van al het mooie en positieve.