Dag dromen!
Door: Nicolien
Blijf op de hoogte en volg Nicolien
25 Januari 2017 | Nederland, Nederland
Ik heb besloten dat dit zo’n nu of nooit moment is: niet meer nadenken of het wel een geschikte tijd van het jaar is, of het financieel verstandig is, of mijn benen dit plan letterlijk wel kunnen dragen, maar gewoon DOEN! Even een moment eruit om de stap naar gezinshuis bewust te maken. Tijd voor bezinning. Tijd voor en met mijzelf. Tijd om het niet een droom voor de toekomst te laten, maar gewoon nu op dit moment te doen. Mocht het perfecte moment, het perfecte gespierde lijf, het perfecte weer etc zich ooit nog aandienen, kan ik het altijd nog een keer doen. (Al is de kans groot dat ik dan denk “check @ mijn bucket list - been there, done that – tijd voor iets anders!”)
Vannacht droomde ik dat ik al vertrokken was. Na een eindje lopen kwam ik er achter dat ik mijn pantoffels aan had in plaats van mijn wandelschoenen….en moest ik weer terug.
De tweede poging om te vertrekken mislukte ook, al weet ik niet meer wat voor een warrige actie dat was. De meeste dromen zijn bedrog en ook deze droom zal geen werkelijkheid worden. Toch zit er een kern van waarheid in; mijn hoofd is gigantisch warrig op het moment. Zal ik wel steeds een slaapplek vinden? Zullen er wel genoeg mensen onderweg zijn? Hoeveel kleren heb ik eigenlijk nodig?Wat heb ik nu weer bedacht? En zo gaat het maar door, terwijl dit alleen de gedachtes zijn gerelateerd aan de op komst zijnde wandeltocht. Waar ik mij echter weinig zorgen om maak, is het wandelen zelf. Zelfs wanneer mijn benen ’s avonds in bed schreeuwen om magnesium, terwijl ik dan maar 5 a 10km heb gelopen, maak ik mij nauwelijks druk om het lopen zelf… ook al ben ik wel benieuwd hoe het gaat lopen;)
Je zou denken dat ik van mijn jaar in Australië geleerd had: wat leek het mij toen mooi om weer terug te komen na zo’n jaar Australië. Op het moment dat het avontuur begon, realiseerde ik mij echter dat ik dan ook echt een jaar weg moest. Wat moest ik dan doen? Helemaal alleen, zo ver weg? Dit naïeve zit er blijkbaar 12 jaar later nog steeds een beetje in. Al is het vast ook een mechanisme om te zorgen dat ik gewoon het diepe in spring: tijd om weer iets te doen wat mijn leven van mij maakt, springen….adem in…en dan roeien met de riemen die je hebt! In Australië mocht ik ervaren dat ik de dingen op mijn eigen manier kon doen. Waar ik vooraf mijzelf feestend in grote groepen als extrovert persoon langs de oostkust zag trekken, kon in werkelijkheid juist de rest van Australië verkennen als mijzelf. Genietend van de natuur, als introvert, maar toch geweldige mensen ontmoeten en bijzondere momenten meemaken. Waarbij ik mensen leerde kennen door mijzelf te zijn; een vraag van een ander, als “hoe laat is het?” of “Kun je even op mijn tas passen? “ bleek dan het begin te zijn van een mooie vriendschap voor kortere of langere duur.
Ook nu ga ik het op mijn eigen manier doen. Wat het mij zal brengen, wat ik zal leren? Geen idee, we zullen zien. Wat ik wel weet is dat ik het –ondanks het afgezaagde van het lopen van de Camino de Santiago en dan ook nog eens de meest belopen route- op mijn eigen manier zal doen! Gewoon nu! En terwijl ik mijn pantoffels inwissel voor wandelschoenen hoop ik toch dat elke stap mij een beetje uit mijn hoofd zal halen, in het nu en een stapje dichter bij de eindbestemming –waar die ook moge zijn!
xnic
Ps. Ik hoop zo nu en dan een blog achter te laten, maar wil tegelijkertijd ook zo veel mogelijk off-line deze maand doorbrengen. Weer lekker tegenstrijdig – dus we zullen zien hoeveel berichten hier nog komen. Het is in ieder geval de eerste, misschien ook de laatste, misschien één van velen. In ieder geval telt: geen bericht is goed bericht, goed bericht is wel een berichtje!
ps2. geen idee wie er in deze mailinglist staan; haal jezelf er gerust uit wanneer je geen interesse hebt, of zet jezelf erin bij interesse :)
Vannacht droomde ik dat ik al vertrokken was. Na een eindje lopen kwam ik er achter dat ik mijn pantoffels aan had in plaats van mijn wandelschoenen….en moest ik weer terug.
De tweede poging om te vertrekken mislukte ook, al weet ik niet meer wat voor een warrige actie dat was. De meeste dromen zijn bedrog en ook deze droom zal geen werkelijkheid worden. Toch zit er een kern van waarheid in; mijn hoofd is gigantisch warrig op het moment. Zal ik wel steeds een slaapplek vinden? Zullen er wel genoeg mensen onderweg zijn? Hoeveel kleren heb ik eigenlijk nodig?Wat heb ik nu weer bedacht? En zo gaat het maar door, terwijl dit alleen de gedachtes zijn gerelateerd aan de op komst zijnde wandeltocht. Waar ik mij echter weinig zorgen om maak, is het wandelen zelf. Zelfs wanneer mijn benen ’s avonds in bed schreeuwen om magnesium, terwijl ik dan maar 5 a 10km heb gelopen, maak ik mij nauwelijks druk om het lopen zelf… ook al ben ik wel benieuwd hoe het gaat lopen;)
Je zou denken dat ik van mijn jaar in Australië geleerd had: wat leek het mij toen mooi om weer terug te komen na zo’n jaar Australië. Op het moment dat het avontuur begon, realiseerde ik mij echter dat ik dan ook echt een jaar weg moest. Wat moest ik dan doen? Helemaal alleen, zo ver weg? Dit naïeve zit er blijkbaar 12 jaar later nog steeds een beetje in. Al is het vast ook een mechanisme om te zorgen dat ik gewoon het diepe in spring: tijd om weer iets te doen wat mijn leven van mij maakt, springen….adem in…en dan roeien met de riemen die je hebt! In Australië mocht ik ervaren dat ik de dingen op mijn eigen manier kon doen. Waar ik vooraf mijzelf feestend in grote groepen als extrovert persoon langs de oostkust zag trekken, kon in werkelijkheid juist de rest van Australië verkennen als mijzelf. Genietend van de natuur, als introvert, maar toch geweldige mensen ontmoeten en bijzondere momenten meemaken. Waarbij ik mensen leerde kennen door mijzelf te zijn; een vraag van een ander, als “hoe laat is het?” of “Kun je even op mijn tas passen? “ bleek dan het begin te zijn van een mooie vriendschap voor kortere of langere duur.
Ook nu ga ik het op mijn eigen manier doen. Wat het mij zal brengen, wat ik zal leren? Geen idee, we zullen zien. Wat ik wel weet is dat ik het –ondanks het afgezaagde van het lopen van de Camino de Santiago en dan ook nog eens de meest belopen route- op mijn eigen manier zal doen! Gewoon nu! En terwijl ik mijn pantoffels inwissel voor wandelschoenen hoop ik toch dat elke stap mij een beetje uit mijn hoofd zal halen, in het nu en een stapje dichter bij de eindbestemming –waar die ook moge zijn!
xnic
Ps. Ik hoop zo nu en dan een blog achter te laten, maar wil tegelijkertijd ook zo veel mogelijk off-line deze maand doorbrengen. Weer lekker tegenstrijdig – dus we zullen zien hoeveel berichten hier nog komen. Het is in ieder geval de eerste, misschien ook de laatste, misschien één van velen. In ieder geval telt: geen bericht is goed bericht, goed bericht is wel een berichtje!
ps2. geen idee wie er in deze mailinglist staan; haal jezelf er gerust uit wanneer je geen interesse hebt, of zet jezelf erin bij interesse :)
-
26 Januari 2017 - 07:30
Gerda:
Ha Nicolien,
Ik vind het superster dat je dit gaat doen! Veel succes met de laatste voorbereidingen, maar met het ganzenbord erbij moet dat lukken:)
Groetjes,
Gerda -
26 Januari 2017 - 08:48
Margot:
Ware woorden, Nicolien. Het ga je goed in deze wandeling en bezinning. -
27 Januari 2017 - 22:22
Dick :
Hoi Nicolien,
ik ga je met veel interesse volgen. Ik hoop dat de reis je brengt wat je verwacht / hoopt.
Groetjes Dick -
30 Januari 2017 - 09:37
Stefanie:
Heel veel plezier! Ben benieuwd naar alle verhalen! xx -
02 Februari 2017 - 21:14
Sophie:
Lieve Nicolien,
Ik schreef het al maar nogmaals; ik vind je zo'n dapper en mooi persoon!
Ik wens je een fantastische en inspirerende tijd toe.
Pas goed op jezelf.
Veel liefs,
Sophie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
