Kleine dingen doen met grote liefde

“In dit leven kunnen we geen grote dingen doen.
We kunnen enkel kleine dingen doen met grote liefde” (Moeder Theresa)

Mijn laatste doosje met malariatabletten is aangebroken; de tijd gaat snel!! Het moment waarop ik mijn blog “Alles heeft Zijn tijd” schreef, waarin ik vertelde over dingen waar ik hier tegenaan liep, maar dat het allemaal uiteindelijk wel goed zou komen, lijkt nog maar zo kort geleden. En het is inderdaad allemaal goed gekomen! Ik heb het hier naar mijn zin met leuke werkzaamheden, leuke collega’s en een fijne plek om thuis te komen zo ver van huis. Tegelijkertijd lijkt het ook alweer een eeuwigheid geleden dat ik van huis weg ging, maar ook zijn veel dingen die ik hier zie,doe en beleef nog steeds heel nieuw. Ondanks dat ik hier elke dag geniet van de mensen om me heen en de dingen die ik doe, mis ik het ook om mensen om me heen te hebben die echt weten wie ik ben. Niet dat ik hier niet mezelf ben, want dat ben ik zeker wel! In het Engels voel ik me echter al een beetje gehandicapt en in het Creools al helemaal. Gelukkig kan ik ondertussen sommige dingen al wel begrijpen in het Creools en lukt het me ook om kleine dingen zelf te regelen. Ik vind het namelijk niet fijn om overal een tolk voor te gebruiken en kom dan liever heel dom over met mijn beperkte Creools en regel het zelf. Ondertussen lach ik dan ook om mijn beperkte Creools (waarbij de ander vaak gezellig mee lacht), dus het plaatje dom blondje is dan helemaal compleet:) Zoals mij tijdens mijn bestuurstijd van De Ontzetting ooit verteld is; de tactiek van dom blondje werkt gelukkig soms best goed om iets voor elkaar te krijgen..

Mensen vertellen vaak dat een stage in een ander land je verandert en het stimuleert je in je persoonlijke groei. Dat doet het zeker, zo ben ik een hele onbekende kant van mezelf tegen gekomen. Ik heb namelijk vol spanning de finale van het WK gekeken! Aangezien ik hier op kantoor duidelijk had laten merken dat ik blij was dat Nederland van Brazilië had gewonnen, vond ik namelijk dat ik toch wel de finale moest kijken. Ook was ik bang dat ik niet thuis kon komen bij mijn pleegbroertjes wanneer ik het belangrijke moment in de wereldgeschiedenis, waarbij Nederland wereldkampioen werd, had gemist. Helaas heeft het niet mogen baten en is Spanje er met de eer vandoor gegaan, maar ik had nooit verwacht vol spanning naar een voetbalwedstrijd te kijken! Ondanks dat ik er normaal niet zo veel mee heb, is het erg bijzonder om te zien hoe zo’n gebeurtenis de hele wereld in zijn ban heeft. Er werd hier zelfs verteld dat ten tijde van het WK er veel minder opstanden en onrust in het land was aangezien mensen iets anders hebben om zich mee bezig te houden. De spanning rondom het voetbal, waarbij iedereen zich identificeert met een bepaald team (voornamelijk Brazilië of Argentinië), leidt de mensen tijdelijk af van de dagelijkse zorgen en ellende. Er werd ook voorspeld dat na het WK de onrust en het aantal opstanden weer zou toenemen, maar ik heb er tot nu toe nog niets van gehoord of gemerkt. In mijn vorige blog vertelde ik hoe verdrietig de Brazilianen waren nadat ze van ons hadden verloren. Nou, zo blij waren ze de volgende dag toen Argentinië ook had verloren. Overal zag je mensen rondrennen met hun Brazilië shirts en vlaggen. Zelfs een hele tijd na de wedstrijd kwam je ze nog tegen:)

De taken die ik voor mijn stage doe zijn nog steeds gevarieerd. Zo werkte onze financiële directrice naar het einde van het fiscale jaar toe, dus kon daarbij wel wat hulp gebruiken. De afgelopen week heb ik een groep donateurs uit Amerika over gehad. Aangezien onze programmacoördinatrice voor een conferentie naar Costa Rica moest in deze tijd, kwam de coördinatie tijdens hen verblijf voornamelijk op mijn schouders. Ze hebben verschillende werkzaamheden van World Concern bezocht, een deel heeft ook op verschillende plekken meegeholpen en een deel heeft cursussen Engels en informatiekunde gegeven aan de staf. Dit was erg leuk om te doen en de week vloog voorbij! Het was echter ook erg vermoeiend. Zowiezo omdat je de hele dag druk bezig bent met wat er moet gebeuren en het voor mij nog weer een andere cultuur erbij is in plaats van dat het juist een vertrouwd stukje van thuis is, zoals één van de Amerikaanse collega’s het ervoer. Het lastige is echter vooral ook dat dingen nooit zo lopen als dat je het geplant hebt en zelfs de dingen die al geregeld zijn, op het moment zelf vaak weer opnieuw geregeld moesten worden. Zo had ik bijvoorbeeld de projector de week van tevoren al gereserveerd via de hierboven beschreven Domme Blondjestactiek. Al lachend naar elkaar was het geen enkel probleem en kon ik de projector lenen wanneer ik maar wilde. Het was elke dag echter weer opnieuw een geregel om deze terug te krijgen. Zo werd die dan bijvoorbeeld bij een kerk in de buurt voor een cursus gebruikt. De tweede keer dat ik hem daar vandaan moest halen, wist ik waar het was dus kon ik er gewoon heen gaan. Met mijn gebrekkige Creools legde ik uit dat ik toestemming had om de projector mee te nemen. Dit was volgens hen toch niet goed genoeg, want ik moest toestemming hebben op papier. Dus even later kwam ik weer terug met een plakbriefje waarop stond dat ik hem echt mee mocht nemen. Dat voelde behoorlijk belachelijk en ik had ook een klein beetje het idee dat ze het voor de grap deden, want ze vonden het wel erg leuk dat ik even later met zo’n briefje terug kwam.. Het lastige bij het coördineren van zo’n verblijf, is dat je in tegenstelling tot bij de dingen die ik in Nederland georganiseerd heb, bijna niets helemaal zelf kunt doen. Je moet er bij bijna alles achter komen aan wie je kunt vragen om het te regelen (waarbij je meestal weer doorgestuurd wordt naar iemand anders) en dan moet je ook nog weten van wie je toestemming moet hebben om het te laten doen. Zo had ik bijvoorbeeld 3 flesjes water nodig. Er werd mij eerst verteld dat ik dat in de supermarkt moest halen. Dat vond ik echter wel erg overdreven aangezien ik wist dat we ook altijd meerder flesjes op voorraad hebben staan in de schuur voor wanneer er een vergadering is. Ik had ook bewust de week ervoor aangegeven dat er extra water aanwezig moest zijn. Gelukkig mocht dat toen dus wel en werd ik doorgestuurd naar iemand bij wie ik een formulier in moest vullen met wat ik wilde hebben. Daarna moest ik het bij de eerste persoon weer laten ondertekenen, zodat de ander het voor me kon gaan halen. Hierna werd me door deze persoon verteld dat het nog wel 15min kon gaan duren. De groep was echter al klaar om weg te gaan, dus ik wilde het meteen hebben. Komt diegene aanzetten met een hele doos met allemaal flesjes: “sorry, je krijgt er maar 1”. Nadat ik uitgelegd had, dat ik maar 3 flesjes nodig had, was dit na zo’n 15 minuten toch eindelijk geregeld. Toen ik echter deze flesjes aan de groep gaf, rende de tolk naar de kantoorruimte waar hij altijd zit en kwam met een doos met overgebleven flesjes aanzetten!! Het kostte mij een hele tijd om een paar flesjes te krijgen en hij kan ze zomaar ergens vandaan halen! Ik probeer maar niet om alles te begrijpen;) Die zaterdag was ik ongelofelijk moe en heb ik behalve mijn kleren wassen en een boek lezen een groot deel van de dag geslapen. Op zondag ben ik ‘s middags wel met de groep mee geweest naar Kenscoff om een wandeling te gaan maken. Een week ervoor was ik met Margot, een collega van Margot en wat vrienden van een andere collega hier ook al geweest om te wandelen. Dit was toen een prachtige wandeling hoog in de bergen met een geweldige uitzicht en een heerlijke temperatuur. Dit keer leep deze wandeling echter letterlijk in het water. Toen we daar aankwamen begon het namelijk erg hard te regenen. Toen het na een hele tijd gestopt was met regenen, waagden we ons toch nog aan de tocht. We waren echter nog maar net onderweg of iemand van de groep uit Amerika greep bij het naar boven klimmen in glas dat op het pad lag. Gelukkig was er ook een verpleegster in de groep dus die heeft er meteen voor gezorgd dat het goed schoon gemaakt werd en afgebonden met een zakdoek. Het bleek helaas erg diep door haar huid te zijn gegaan dus het moest gehecht worden. De dichtstbijzijnde kliniek bleek bij de Baptist Mission te zijn. Dit is de partnerorganisatie van World Servants, de organisatie waarmee ik de eerste keer naar Haïti ben geweest en waar ik Margot ook van ken. Toen de Amerikanen het eerst niet zo vertrouwden en meenden dat er geen dokter aanwezig was en geen schoon water, ben ik op zoek gegaan naar de groep uit Nederland waarvan ik wist dat die pas was aangekomen. Ik had al beloofd dat ik nog eens langs zou komen aangezien ik 2 van de stafleden ken van eerdere projecten. Dit was natuurlijk niet het moment en de manier waarop ik opeens voor hen neus had willen staan en ik heb ook beloofd om een ander keer terug te komen. Kyrk (de coördinator van de Baptist Mission voor de projecten van World Servants) was er ook en zowel hij als zijn vrouw herkenden mij ook gewoon nog en wisten zelfs mijn naam! Dit terwijl mijn project in Haïti toch alweer 3 jaar geleden is en er sindsdien meerdere World Servants groepen naar Haïti zijn gekomen! Erg leuk om ze weer eens te zien en ik heb dan ook beloofd om op een beter moment weer terug te komen. Kyrk heeft gelijk de beste dokter van die kliniek gebeld die vlakbij de kliniek woont. Deze is gekomen en wij zijn meteen geholpen! Op steriele wijze zijn er twee mooie hechtingen in gezet die ons nog geen 10euro kosten! Toch wel erg grappig hoe de dingen dan lopen; ik had niet verwacht dat mijn World Servants contacten zelfs op deze manier nog eens van pas konden komen! Tegelijkertijd voelde ik me echter ook wel schuldig dat wij op deze manier als eerste geholpen werden en de beste behandeling kregen, terwijl er veel meer mensen hulp nodig hadden en er waarschijnlijk ook genoeg waren die er slechter aan toe waren… Aangezien het niet mezelf betrof, leek het me echter toch wel beter om deze connecties te gebruiken. ’s Avonds zijn we nog met zijn allen uit eten geweest wat erg gezellig en lekker was. Toch voel ik me altijd ook schuldig als ik weer met het werk uit eten ben geweest aangezien ik weet dat er maar weinig Haïtiaanse families zijn die uit eten gaan en al helemaal niet zo vaak en naar zulke mooie restaurants. Hierna heb ik afscheid genomen van de groep aangezien ze die volgende dag al vroeg op het vliegveld moesten zijn. Alhoewel ik degene was die ze van het vliegveld heeft gehaald en bij de meeste dingen tussendoor aanwezig was, heeft iemand anders ze afgezet op het vliegveld aangezien het voor mij niet mogelijk is om zo vroeg al op kantoor te komen met de taptap. Het was erg mooi om te merken hoezeer ze mijn inzet van die week hadden gewaardeerd en met een hoop mooie woorden toegestoken kon ik naar huis (en de anderen natuurlijk ook, maar dit is wat ik mee kan nemen;)).

Nou voel ik me hier in Haïti eerlijk gezegd regelmatig een buitenstander. Zowel Engels als Creools zijn niet mijn moedertaal en waar ik in het Creools mezelf al helemaal niet goed kan uiten, heeft ook mijn Engels zo zijn beperkingen. Zowel de Haïtiaanse als de Amerikaanse cultuur (de culturen waar ik me hier het grootste deel van de tijd in bevind) zijn niet mijn eigen cultuur. Alhoewel ik dit soms lastig vind, weegt die echter niet op tegen alle mooie momenten. Afgelopen zondag ging de dienst er over dat God Liefde is en dat we elkaar ook lief moet hebben. Het gebeurt wel vaker in een dienst dat iedereen opeens de hand van de buurvrouw/buurman schudt of dat iedereen massaal opstaat en weer gaat zitten. Een paar seconden later dan de rest probeer ik dan ook heel verbaast mee te doen. Afgelopen zondag ging dit echter nog een stapje verder: opeens begon gaf iedereen elkaar een knuffel. Verbaast knuffelde ik dus ook mijn buurvrouw en een jongen in de rij erachter die me aantikte om ook even een knuffel te geven. Later bleek dat de dominee verteld had dat iedereen zijn buurvrouw/buurman een knuffel moest geven om te laten zien dat je van elkaar houdt. Alhoewel ik dit natuurlijk als Nederlander helemaal niet gewend ben en de vooraankondiging niet had begrepen, was dit echter toch een erg mooi gebaar. Laatst zei ook een Haïtiaanse collega tegen mij in het Engels, “Nicolien wij houden er van dat jij in Haïti bent”. Ik weet dat we in het Nederlands “houden van” niet in deze context niet gebruiken, maar ik wil met letterlijke vertaling benadrukken dat hij niet gewoon zei dat ze het leuk vonden, maar “we houden ervan”. Dit vond ik echt heel mooi om te horen!!

Een ander vlak waarbij ik altijd een buitenstaander zou blijven, zijn de ervaringen en gevolgen van de aardbeving. Ik las pas de blog van Margot waardoor ik erop werd gewezen dat de aardbeving vorige week (12 Juli) een half jaar geleden was, een feit waar ik totaal niet bij stil had gestaan. In de kerk afgelopen zondag zag ik dat een man die voor mij zat aan zijn vrouw de weer dichtgepleisterde scheuren die in de muur zaten liet zien. Iets wat ik wel zie, maar waarvan de ernst toch niet helmaal tot mij doordringt. De eerste keer dat we in diezelfde kerk kwamen, merkte Margot ook meteen ongerust op dat wanneer er een aardbeving zou komen deze kerk niet stevig genoeg zou zijn en er ook veel te veel mensen in de kerk zitten. Weer iets, waar ik totaal niet bij stil had gestaan. Ook zie ik elke dag de ingestorte gebouwen en mensen die verwond zijn als gevolg van de aardbeving. Met de groep Amerikanen heb ik ook weer verschillende van onze sites bezocht waar we Cash for Work projecten hebben om de huizen op te knappen en puin te ruimen. Hierbij wordt je ook weer met je neus op de feiten gedrukt. Er werd verteld dat een grote weg waarover de truck op en af reden met puin eerder helemaal geen weg was, maar dat er huizen stonden. Ook werd er verteld dat er in dat gebied honderden doden zijn gevallen. Ik zie de gevolgen van de aardbeving en ik hoor de gevolgen van de aardbeving, maar toch dringt het niet tot me door. Een deel van mij zou het natuurlijk ook nooit kunnen begrijpen aangezien ik het niet zelf heb meegemaakt (God zij dank!) Deels is het misschien ook wel een soort van zelfbescherming. Met een Amerikaanse collega heb ik het hier ook meerde malen over gehad. Het is zo raar om al die dingen te zien en te horen, maar dat het niet wil landen.. Soms ben ik bang dat mijn hart dan misschien wel van steen is, maar het is ook niet dat ik er niets om geef en het niet erg vind. Toch wil het niet landen en voelt het machteloos, want wat kun je doen? Het wil waarschijnlijk niet tot mij doordringen omdat het te veel leed is om te kunnen vatten. Want wat heb ik te bieden behalve mijn liefde voor het land, voor de mensen om me heen? En ik hoop dat deze Liefde zonder woorden door te geven is, want ook hierin voel ik me beperkt door taal… En wie had verwacht, dat in deze omstandigheden ik juist degene ben die deze Liefde steeds weer mag ontvangen van de mensen om me heen!