Brazilië - Nederland: 1-2!!

Een behoorlijke overgang: van titels die verwijzen naar een boodschap uit de Bijbel naar een voetbalwedstrijd. En dat dan ook nog eens van mij!! Ik, aanhanger van FC knudde, die de spanning van het WK niet echt beleeft en vooral niet snapt waarom het nou zo spannend is, want voor wie moet ik nou zijn? Hier draait op het moment echter het hele leven bijna om voetbal, waarbij de meeste mensen voor Brazilië of Argentinië zijn. Je ziet vele mensen met voetbalshirts over straat lopen, vele auto’s hebben vlaggen en op straat hangen ook vlaggen die vaak gemaakt zijn van beschilderde lege flesjes. Ik heb zelfs de Nederlandse vlag een paar keer gespot en mensen gezien met het Nederlandse shirt!
Wanneer Brazilië of Argentinië dan gewonnen had, namen we vaak een andere weg naar huis. Via de hoofdweg rijden, zou namelijk betekenen dat je vast komt te zitten tussen een menigte uitbundige fans! Bijna iedereen hier op kantoor is voor Brazilië en daar ben ik dan als Nederlander. Ik had al tegen één van de chauffeurs gezegd dat wanneer Nederland de finale wint, ik voor vlaggen ga zorgen voor alle auto’s van World Concern. Maar nee, daar ging hij toch echt niet mee rijden: hij was voor Brazilië!:) Een andere chauffeur wist niet zo goed of hij nou trouw aan zijn ploeg moest blijven of trouw moest zijn aan mij. Toen ik hem namelijk vroeg wat zijn favoriete ploeg was, vertelde hij dat het Brazilië was….en ohw ja, die van jou! Dus wanneer Nederland en Brazilië tegen elkaar moesten, wist hij niet goed voor wie hij dan moest zijn;)
Vandaag was het dan toch wel een bijzondere wedstrijd: Brazilië tegen Nederland. Vanochtend vertelde een collega dat de Nederlanders, mijn familie, naar huis zouden gaan vandaag. Waarop een ander zei dat mijn familie dan misschien wel naar huis ging, maar dat ik nergens heen ging, ik bleef gewoon hier!;) Tegen de tijd dat de wedstrijd begon, was het kantoor bijna uitgestorven, want velen zaten achter de televisie. Wanneer ik buiten gejuich hoorde, wist ik dat het niet goed ging met ons… alhoewel het bleek dat voor mij het geluid van gejuich en het geluid van teleurstellend geschreeuw (waarbij diegene door anderen werd uitgelachen) niet echt te onderscheiden waren. We hebben namelijk gewonnen!! Een paar mensen hebben me wel gefeliciteerd, maar verder zijn velen toch echt heel erg teleurgesteld en verdrietig. Het huilen staat de fans op kantoor en op straat nader bij dan het lachen.. harten zijn gebroken;) En ik? Ik heb de wedstrijd nog nooit zo spannend gevonden. Ik heb het niet kunnen kijken, omdat ik toen net iets te doen had, maar werd toch wel op de hoogte gehouden. Als enige Nederlander hier op kantoor, voel ik me opeens toch echt Nederlands!

Zoals een aardbeving niet het hele leven over kan nemen, kan voetbal dat echter gelukkig ook niet. Stage, feestjes, leuke en minder leuke dingen gaan dus ook gewoon door. Zo mocht ik op 19 Juni mijn verjaardag hier vieren en dit heb ik op een onvergetelijke manier mogen doen! ’s Ochtends mocht ik namelijk eerst uitslapen…. Volgens mij heb ik wel tot 8 uur in mijn bed gelegen!! Dit klinkt waarschijnlijk totaal niet als mij, maar meestal staan we hier om kwart over 6 al op en als we in het weekend uitslapen, is dit meestal ook niet veel langer dan tot 7 uur. Er werden ook nog wat croissantjes op mijn bed gegooid, dus met een beetje verbeelding had ik ook nog ontbijt op bed;) Samen met Margot en de schoonbroer en schoonzus van Margot’s collega zijn we naar het stand geweest. Dit was een prachtig strand en het was ook nog eens erg rustig, wat helemaal ideaal was. Margot had nog een taart voor me gebakken en de combinatie van zon, zee, lekker eten/drinken en lieve mensen maakten de dag helemaal compleet! Om de zoveel tijd werd ik ook weer gefeliciteerd, dus ik vergat ook niet snel dat ik jarig was:) Op de terugweg begon het heel hard te regenen, wat ervoor zorgde dat vele straten hier veranderden in riviertjes. (Wanneer je de gevolgen van zo’n regenbui ziet op de grotere wegen, wil je niet weten wat voor een gevolgen een orkaan heeft in de wijken waar nog lang niet iedereen een fatsoenlijke onderdak heeft! ) Op een gegeven moment belandden we met de auto in een gat in de weg, die onzichtbaar was geworden door het water. Er zat dus niets anders op dan maar uit te stappen en te gaan duwen! De schoonbroer van Margot’s collega en een man die buiten stond, maakten aanstalten om te gaan duwen. Ik wilde echter niet gewoon gaan toekijken en hoopte dat meer mensen misschien in beweging zouden komen, want er waren namelijk genoeg toeschouwers! Waarschijnlijk was het niet omdat ik ook in beweging kwam, maar binnen korte tijd stond ik toch tussen vele mannen aan die auto te duwen. Ik weet niet of mijn geduw nou echt een verschil heeft gemaakt, maar ik heb toch wel twee keer een man kunnen opvangen die bijna viel! Eentje hing gewoon echt letterlijk om mijn middel ;) Hulp van de politie was ook nog nodig, maar uiteindelijk is het gelukt!! En voor degenen die niet zo heel aandachtig lezen: het was maar goed dat ik mee hielp, want zonder mij was het ze natuurlijk nooit gelukt!
Helaas heeft de auto ook wat schade opgelopen, dus aan mijn spannende belevenis zat ook nog een minder mooie kant, maar het was me toch wel een avontuur:D Ook aan het feit dat we die dag zon, zee en strand hadden, zat een wat minder fijn staartje…je raad het al: bleekscheten + zon + water = ongelooflijk verbrand!!

Een week later was het alweer tijd voor een feestje: de vrouw van Margot’s collega was namelijk jarig. Nou worden verjaardagen niet altijd gevierd, maar dit jaar pakte ze het voor het eerst in haar leven toch groots aan. Zo’n 50 mensen werden uitgenodigd, waaronder 30 mensen van haar koor. Dit koor kwam al eerder om te repeteren, dus tijdens de voorbereiding in de keuken konden we ook genieten van geweldig gezang! Dit koor had ik de zondag ervoor ook horen zingen in de kerk en ze zijn echt super goed!! Tijdens het feest heb ik ook een groot gedeelte mee proberen te helpen in de keuken: aangezien mijn Creools nog steeds minimaal is, vond ik het namelijk leuker om in de keuken bezig te zijn. Het klaarmaken van eten en drinken neemt hier ook heel wat meer tijd in beslag dan in Nederland: zo zijn we ’s ochtends enkele uren bezig geweest om de rijst uit te zoeken. Ook heb ik geholpen met het maken van verse juice en wanneer je weet wat voor een werk het is, waardeer je de smaak nog meer. Echt super lekker!! Met zoveel mensen was het eten echter ook zo weer verdwenen, maar volgens mij was het een geslaagde verjaardag!
Ik had die avond ook nog een ander feestje aangezien één van m’n collega’s weer terug ging naar Kenia. We zijn weer met een stel uit eten geweest en deze keer vond ik het nog leuker dan de vorige keer. Ondertussen kende ik de mensen die mee waren namelijk ook en voelde ik me ook onderdeel van de groep. Het is erg jammer dat deze collega nu weg is, maar de avond was gezellig en we hebben heerlijk gegeten! Aangezien we ook vervoer nodig hebben, gaat er met deze etentjes ook altijd één van de chauffeurs mee. Dit keer was het één van mijn favoriete chauffeurs:) Het is dan echter wel ongemakkelijk om te merken dat je met z’n allen uit eten gaat op een locatie waar zo’n iemand anders helemaal niet zal komen. Het eten was voor Nederlandse begrippen helemaal niet duur, maar toch merkte je dat hij zich hier niet zo heel erg op zo’n gemak voelde. Hij leek hier haast een beetje verloren.

De volgende dag gaf het koor dat ook op de verjaardag was een concert samen met nog een ander koor en ook wat mensen uit de kerk van dat andere koor traden op. Dit was echt ongelooflijk mooi!! De mensen hier kunnen zo geweldig goed zingen! Zo snappen ze het ook nooit wanneer je zegt dat je niet “kunt” zingen. Volgens hen “wil” je het dan niet, want iedereen kan dat. Maar geloof me: ik heb in Nederland nog nooit iemand zo geweldig horen zingen. Soms heb je eens iemand die mooi kan zingen, maar dan hoor je toch vaak nog wel een vals nootje hier en daar. En/of zo’n iemand is dan toch vaak een beetje arrogant. Hier stond iedereen echter heel bescheiden de sterren van de hemel te zingen!! Ik kan het niet beschrijven, ik kan het niet laten zien of laten horen: het was super!!

Verder vliegt de tijd hier voorbij: ik zit alweer over de helft van mijn tijd hier! Mijn neefje Job vond het maar niets dat ze me niet even kwamen opzoeken op mijn verjaardag, want dat hoorde toch wel! Helaas, want dat had mij ook wel iets geleken:) Maar alhoewel ik het stiekem ook wel erg leuk zou vinden om iedereen weer te zien, valt er hier nog genoeg te beleven. Op stage doe ik nog steeds verschillende opdrachtjes tussendoor, waardoor ik allerlei verschillende kanten van het project zie. Het blijft nog steeds erg interessant en ondanks dat er helaas nog vaak momenten zijn dat ik niets kan doen, ben ik toch erg dankbaar dat ik hier stage mocht komen lopen! Na een ramp als de aardbeving van Januari hebben organisaties namelijk eigenlijk niet echt tijd om een stagiaire te begeleiden, waardoor ik dus ook niet altijd iets te doen heb. Het is echter wel erg leerzaam en interessant om te zien hoe juist in zo’n situatie een organisatie zijn werk doet! Ook buiten stage om valt er altijd wel iets te beleven: wat? Dat kan ik van te voren nooit zeggen! Zo kan het opeens zijn dat we gaan dansen in huis, of dat we een stel jongetjes (of eigenlijk heten ze: “onze mannen”) over de vloer hebben waarmee we met de bal spelen of gaan bellenblazen… saai is het nooit! Of een gesprek met de taptap chauffeur, terwijl je ondertussen met zijn kind op schoot zit die hij “aan je heeft gegeven”. Het leuke was vooral dat hij ook dacht vriendelijk te moeten lachen en reageren, wanneer Margot en ik iets in het Nederlands zeiden. Zo zei Margot dat je met zulke vragen uit moest kijken toen hij erachter probeerde te komen hoe vaak en op welk tijdstip we met de taptap gingen. Terwijl ze dit zei, lachte hij vriendelijk en knikte “ohw, OK!”.
En zo nu en dan kan ik ook gewoon heerlijk wegdromen, kijkend naar het geweldige uitzicht vanaf ons huis…