Wat de toekomst brenge moge..

Helaas moet ik jullie teleurstellen: een boek over mijn reizen met de Taptap zit er niet meer in. Of hij wordt in ieder geval een stuk dunner. De directeur van de organisatie had namelijk al een keer genoemd dat hij niet wilde dat ik met de taptap terug naar huis ging en dat ze een chauffeur zouden regelen. Aangezien ik de taptap als mijn kleine stukje zelfstandigheid hier in Haïti zag, wilde ik me dit niet zomaar laten afnemen. Ik deed dus net of ik deze opmerking was vergeten… (ohwjee, nu maar hopen dat niet iemand van kantoor stiekem Nederlands kan lezen;))
Nu is het dan toch zover. Er was wat vaart achter gezet, nadat na een avondje uit eten het hoofd van mijn afdeling had gezien waar ik woonde… dat was toch verder weg dan ze dachten en vooral met veel “a droite’s”;) Nu ga ik dus met de auto naar huis.
Maar niet getreurd, want aangezien deze chauffeurs schrikken van de weg die ze moeten rijden, loop ik het laatste eind naar huis. En dan valt er nog genoeg te beleven. Ik moet namelijk een berg op klauteren en daarna aan de andere kant weer een stukje naar beneden, waar het huis is waar ik verblijf. Dit laatste paadje wordt erg glad bij regen en aangezien het gister erg veel had geregend was het dus ook erg glad. Eerst kwam de hond me al enthousiast tegemoet rennen en sprong vrolijk tegen me op. Sinds ik hem een keer per ongeluk geaaid heb, wordt hij altijd heel enthousiast. Hij springt tegen me op, loopt voor mijn voeten en bijt speels in mijn been en voet… best grappig, maar het loopt toch niet zo makkelijk. Van mijn redelijk schone kleren was toen al niets meer over.
Even later gleed ik onder luid gelach van de buurkinderen bij dat laatste paadje een heel eind naar beneden. “Blanc la se glise!!”(De blanke is uitgegleden!) Haha!! Op dat moment ging natuurlijk ook nog mijn telefoon. Terwijl ik heel onhandig weer overeind geklauterd was, nam ik de telefoon op… stilte: niemand…
Later binnen bedacht ik me dat er op mijn telefoon een knop zit zodat je kan zorgen dat je een nepoproep krijgt wanneer je een saaie date hebt; ik had mezelf dus gebeld! (Dick; dat is dus ook het geval geweest toen jij zei dat het vast een geheime aanbidder hier in Haïti was)
Ik snap toch echt niet waarom Bridget Jones zo beroemd is geworden… maar naast mijn onhandigheid krijg ik hier in Haïti ook veel aandacht van de mannen, dus misschien dat het mij nu ook eindelijk gaat lukken om twee mannen voor me te laten vechten in de regen… :P

Het is zo makkelijk om mijn blogs te vullen met mijn reizen naar stage en weer terug naar huis, maar ik zal jullie ook eindelijk op de hoogte brengen van mijn stage. Ik heb al een keer uitgelegd dat ik bij het team ben geplaatst die zich bezighoudt met de wederopbouw na de aardbeving. Zo wordt er puin geruimd, huizen (die niet te veel zijn beschadigd) worden opgeknapt en binnenkort zullen ook de eerste tijdelijke woningen geplaatst worden. Hierbij wordt vaak gewerkt met mensen uit de gemeenschap die hier dan ook voor worden betaald. Op deze manier kunnen mensen zo snel mogelijk weer in eigen huis en gemeenschap wonen. Dit is erg belangrijk om de draad weer op te kunnen pakken en het te kunnen verwerken. Ook wordt zo de lokale economie weer op gang geholpen. Voor de donoren en voor partnerorganisaties moeten ze weten op welke plekken er gewerkt is. Ik heb deze leuke taak op me gekregen: ik mag alle projecten langs om de GPS coördinaten van de gerepareerde huizen, de plekken waar puin geruimd is ed op te nemen. Met behulp van deze coördinaten kan iedereen achterhalen waar het is. Dit voer ik in een Excel-bestandje en ik maak via google-earth een kaart: je kunt het vergelijken met een digitaal idee van een kaart met punaises. Het is echt een hele interessante taak aangezien ik zo dus alle sites te zien krijg! Wat het extra interessant maakt, is dat de meeste projecten in de verschillende wijken van Delmas zijn: en dit is het gebied waar mijn pleegbroertjes zijn opgegroeid!
Het voelt soms wel erg belachelijk: ik heb namelijk een tolk nodig en daarnaast gaat er altijd iemand mee die verantwoordelijk is voor dat gebied. Vanuit het kantoor vertrekken we dus al met zijn vieren: de chauffeur, de tolk en de verantwoordelijke. Deze mensen nemen mijn veiligheid daarbij ook nog erg serieus, zo blijft de tolk altijd binnen een paar meter bij mij in de buurt. Bij het project komen hier nog een stel mensen bij: de ingenieur, leiders van de gemeenschap of mensen die op een andere manier verantwoordelijk zijn en dan nog een stel mensen die vinden dat ze iets moeten toevoegen of het wel erg interessant vinden om mee te gaan. Zo’n (donker)blonde blanke Nederlandse trekt behoorlijk wat aandacht… zo was er laatst iemand die volgens mij bijna elke stap die ik zette wel heeft vastgelegd met zijn fototoestel. Ik hoop maar dat het niet de nieuwe plaatselijke bouwvakkerkalender wordt;)
Ik heb meestal het gevoel dat ze het wel heel interessant vinden om mij te laten zien wat ze allemaal gedaan hebben, wat ook wel fijn is, want dan voelt het voor mij gelijk minder bezwaarlijk dat ik ze weer lastig kom vallen. Dit was helemaal het geval bij het project waarbij al mijn stappen werden vastgelegd. Ik weet dus niet of het puin echt zo hoog is geweest als ze me steeds aanwezen, want naar mijn gevoel werd het soms met de seconde hoger. Wel was dit een erg zwaar getroffen gebied. Dit was dus erg heftig om te zien. Vooral omdat ze me ook heel stoer lieten zien dat er ergens tussen het puin het skelet van een menselijke voet met been was.. Dat laat je toch wel beseffen dat dit puin echt niet bij Port-au-Prince hoort, maar dat er veel geleden is en dat veel mensen dierbaren hebben verloren. Ondertussen gaat het leven ook gewoon door… nadat ik me omdraaide van dit skelet stond één van die mannen namelijk gewoon in een hoekje te plassen. Dit is hier heel gewoon, maar maakte het op dit moment voor mij toch wel helemaal erg bizar..
Hiernaast ben ik een paar keer mee geweest naar vergaderingen met afgevaardigden van andere NGO’s. Ik heb zelfs een vergadering alleen bij mogen wonen aangezien de twee verantwoordelijken die bij mij op kantoor zitten niet konden. Dit is erg interessant, alhoewel ik zelf natuurlijk niet veel meer kan doen dan luisteren..
Helaas vullen deze interessante bezigheden niet de hele dag: ik kan er alleen op uit wanneer er een auto beschikbaar is. Aangezien dat van mij niet het meest noodzakelijke is, gebeurt het natuurlijk nog weleens dat ik niet weg kan. Wanneer ik mijn gegevens dan al wel verwerkt heb, verveel ik me behoorlijk… en geloof me: een dag gaat super snel wanneer je iets te doen hebt en erg langzaam wanneer je niets te doen hebt.
Afgelopen donderdag vertelde ik tegen mensen van de financiële afdeling dat ik me had verveelt toen ze vroegen hoe mijn dag was geweest. Zij vroegen me of ik goed was met nummers en Excel.. Ik vertelde dat ik niet goed was met nummers, maar wel met Excel kon werken: dat was voldoende. Dus vrijdag heb ik ’s middags ook een taak van hen gekregen…! Daar heb ik me toen de rest van de dag en gisteren prima mee vermaakt. Wel leuk om zo weer een andere kant van het project te zien.
Mijn stage zet me weer behoorlijk aan het denken: het werken op kantoor valt me eigenlijk reuze mee. Ik denk zelfs dat ik het best heel erg interessant zou vinden om voor een NGO te werken, vooral als je daarnaast ook ziet waar je het voor doet en de projecten in de praktijk gaat bekijken. Toch weet ik niet of ik het interessant zou vinden om dit in Nederland te doen en denk ik nog steeds dat ik niet voor zolang van huis kan zijn: waar sommigen er als jong meisje van droomden om moeder te worden, was het altijd mijn droom om tante te worden. Ik zal dus ook echt niet een aantal jaren van mijn neefjes leven willen missen. Wanneer je volwassenen voor een aantal jaar achterlaat, kun je de draad daarna toch weer redelijk goed oppakken. Kleine kinderen veranderen echter nog zo snel! Dit houdt me hier wel bezig. Wie weet was de toekomst me brenge moge…

Afgelopen woensdag zijn we met een aantal mensen van het team uit eten geweest. De logistieke coördinator ging namelijk eind die week weer terug naar Kenia. Echt heel aardig dat ze mij ook hadden uitgenodigd! We hebben heerlijk gegeten en het was ook erg gezellig:) Na afloop werd ik in een auto die volgeladen was met mensen (4 mensen en een kind op de achterbank en 3 mensen voorin) als eerste thuis gebracht. Onderweg had iedereen natuurlijk de grootste lol over hoe afgelegen ik woonde: “is dit het einde van Port-au-Prince?”. Er zitten ook behoorlijk veel bochten in de weg en toen ik na vele “a droite’s” de chauffeur weer naar rechts stuurde terwijl dat fout bleek te zijn, zei iemand: “ik dacht al wel dat het teveel a droite’s waren, a gauche voelt zich achtergesteld!” ;) De chauffeur schrok al van de weg naar de berg, dus de berg ben ik maar opgelopen… dit wilden ze me niet alleen laten doen, dus ik ben netjes door twee mannen naar huis gebracht. Nadat het hoofd van mijn afdeling toen de enthousiaste begroeting van de hond gezien heeft, moet ik de hond elke dag de groeten doen.

Ook het weekend had ik geluk door een stel aardige mensen uitgenodigd te worden: Margot ging namelijk met haar team een weekendje weg als afscheid van twee collega’s en ik mocht mee:) We hebben echt een erg leuk weekend gehad in Foret du Pine. Dit is een dennenbomenbos hoog in de bergen vlakbij de Dominicaanse Republiek. De weg erheen en terug was ook echt ontzettend mooi! En ik wilde het van tevoren niet geloven, maar ik heb het gewoon koud gehad! Gelukkig hadden we een haardvuur in ons huisje, dus ’s nachts heeft ook bijna iedereen zich in die kamer ter ruste gelegd. Het is trouwens erg leuk hoe dingen geregeld worden: de eerste de beste man werd aangesproken of hij iemand wist die voor ons zou kunnen koken. Hij beweerde dit zelf heel goed te kunnen, dus nadat er over de prijs onderhandeld was en hij eten gehaald had, ging hij in ons huisje aan het koken.

Verder is elke dag hier een verrassing: je weet nooit wat er de volgende dag zal gebeuren. Zelfs wanneer je dingen plant, kun je er eigenlijk vanuit gaan dat het toch vaak anders zal gaan.
Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heeren hand…