De toren van Babel
Door: nicolienoverbeek
Blijf op de hoogte en volg Nicolien
10 Mei 2010 | Haïti, Pétionville
Waarom is afscheid nemen toch zo moeilijk?! Het liefste zou ik gewoon opeens willen kunnen verdwijnen, hopende –maar toch eigenlijk vooral vrezende- dat mensen het niet door hebben. Op de één of andere manier zitten er twee personen binnen in mij te vechten: de ene persoon wil graag nieuwe dingen zien, avonturen beleven: nieuwe culturen en landen leren kennen. De andere persoon houdt juist van het vertrouwde: familie, vrienden en alle dagelijkse dingen. In die vertrouwde omgeving begint een stemmetje te roepen om avontuur en om op de één of andere manier ergens van betekenis te zijn. Zodra dat avontuur dichterbij komt, begint het andere stemmetje echter te roepen dat het thuis toch ook wel heel erg fijn is …
Gelukkig kon ik in stappen afscheid nemen. Eerst bij het overblijven..bij de Ontzetting… de Zeemeeuw… vrienden … en uiteindelijk het moeilijkste: familie. Op dinsdag 4 mei was het dan toch echt tijd om ook afscheid te nemen van ouders, zussen, zwagers, neefjes, pleegbroertjes en pleegzusjes. En alhoewel het bij het afscheid nemen vervelend is dat het zo moeilijk is, is het toch ook erg fijn om te weten dat je een plek hebt waar je graag weer thuis komt!
De reis verliep goed: zowel m’n bagage als ik, zijn in alle goede vliegtuigen en op de goede momenten aangekomen. Aangezien dit totaal niet als mij klinkt, kun je wel na gaan dat dit niet het hele verhaal is. Natuurlijk heb ik zo m’n Bridget Jones momenten gehad:) Zo werd me op Schiphol gevraagd of ze me wat vragen mochten stellen voor een enquête. Ach ja, waarom ook niet? Bij de laatste vraag, werd me gevraag hoe oud ik was. Zo als afronding nog even een simpele vraag. Dus antwoordde ik vol overtuiging: “21!!! ……………….. Ohw, dat is helemaal niet waar!!... Ik ben ..uhm….23!” Geef toe; het is nog best een lastige vraag; het verandert elk jaar weer!:P
Om naar Schiphol te gaan –of er zelfs alleen maar te landen- word je aan allemaal veiligheidsmaatregelen onderworpen. Zo werd er behalve bij de douane ook bij de betreffende gate nog een keer gecontroleerd of je echt wel mee mocht. Nadat ik van top tot teen gefouilleerd was, gingen ze m’n tas helemaal bekijken. Daar had ik ook een fotomapje met foto’s in zitten… waarschijnlijk meer uit interesse dan vanwege veiligheidsredenen, heeft die man het hele boekje bekeken. En dan bedoel ik ook echt het hele boekje! boekje! “Ah zijn dat je ouders?” “En wie zijn dat?” “Sta jij ook op deze foto?” “Dit is een leuke foto!” “Daar zie je er goed uit!”.
Verder moest er nog even via internet toestemming gevraagd worden om wel in Amerika te mogen landen (ik had eigenlijk toch een visa aan moeten vragen om te landen) en bij landing werd je helemaal opgeslagen: je stem, je gezicht, je vingerafdrukken. Ik snapte er natuurlijk weer helemaal niets van, waardoor er wel 5 pogingen van iedere hand zijn gedaan om vingerafdrukken op te nemen. Die man werd gefrustreerd en ik was al bang dat ik als terrorist opgepakt zou worden;), maar uiteindelijk is het gelukt!
Na een lange nacht wachten op het vliegveld in Amerika –wat helemaal lang voelt als je alleen reist en daarvoor iedereen bij de douane geschrokken reageert dat je voor 4maanden naar Haïti gaat - was het tijd voor m’n laatste vlucht. En ook hier kwamen zowel mijn bagage als ik tegelijk aan; perfect!
Buiten werd ik opgewacht door Margot en een hoop bezorgde mensen die me een taxi aanboden of anders wel even degene op wilden bellen die me zou ophalen. Toen ik Margot nog niet zag, wilde iemand me al bijna weer terug brengen achter de hekken, maar gelukkig zag ik Margot toen! Ik had m’n trui en jas, die ik tijdens het reizen hard nodig had gehad, achterop m’n rugzak vast gemaakt. Dit bleek er al snel afgevallen te zijn, want er kwam een man achter me aan die m’n spullen weer terug gaf. Het was al snel duidelijk: dit is een land met gastvrije, bezorgde en vriendelijke mensen!!
Dit is ook duidelijk bij Margot op kantoor: iedereen is erg vriendelijk. Zo slaap ik ook in het huis van een collega van Margot, waar zij zelf ook verblijft. Al de vriendelijke mensen en het mooie landschap, maken dat ik blij ben om hier te zijn. De taal maakt het echter ook erg moeilijk. Die stomme toren van Babel! Wat zou het toch makkelijk zijn als we gewoon allemaal dezelfde taal spraken;) Want zonder taal kun je zo weinig… Iedereen is zo aardig, maar het is erg moeilijk om iets terug te doen en om je dankbaarheid te laten zien. Veel dingen om je heen zijn een groot raadsel, omdat je niet hoort wat mensen zeggen en je mensen niets kunt vragen. Er zijn maar weinig mensen hier die Frans spreken en het Frans klinkt ook weer heel anders dan het Frans dat ik zelf nog maar minimaal beheers! De collega van Margot heeft ook 2 kleine kinderen, wat erg leuk is: zij trekken zich er niets van aan dat ik ze niet begrijp..
Gods liefde spreekt echter alle talen! Afgelopen zondag ben ik met de familie waar ik logeer naar de kerk geweest. Margot was ziek en bleef thuis. Gelukkig was Margot’s collega zo vriendelijk om een groot gedeelte in het Engels te vertalen, waardoor ik toch veel van de preek heb meegekregen. Maar ook zonder vertaling was de passie waarmee God word aanbeden duidelijk voelbaar en hoorbaar. Echt ongelofelijk! De kerk is ingestort door de aardbeving , waardoor de dienst plaats vond onder plastic zeilen. Toch was de passie zo veel groter dan in een willekeurige kerk in Nederland! Iedereen zingt prachtig vol passie en overgave! Het koor was tijdens de aardbeving bovenin de kerk aan het repeteren en is toen naar beneden gestort. Niemand van hen is echter beschadigd. Verder zijn er wel veel families in die kerk die geleden hebben van de aardbeving. De dienst ging er dan ook over dat God bij je is in moeilijke tijden en dat het daarom belangrijk is om in God te vertrouwen. Maar dat alleen is niet voldoende: mensen moeten ook opstaan en doen wat ze kunnen! Je bent zelf de enige die je situatie kan veranderen en je moet dit samen doen! Dit is een hele beperkte en korte samenvatting van de preek, maar het laat zien dat het een erg mooie dienst was!
Vanmiddag heb ik een afspraak met ACLAM en gaan we bespreken wat ik ga doen de komende maanden. Nu is het allemaal nog onzeker: ik weet niet hoe lang ik in Port au Prince blijf, wanneer ik naar Port de Paix ga en wat ik precies ga doen. Het is allemaal dus nog erg spannend! Vooral ook omdat je zonder taal zo weinig kunt beginnen! Maar ik hoop snel te kunnen beginnen met m’n stage: het zal me namelijk helpen om mijn ritme hier te kunnen vinden en om de taal te oefenen. Ik vind het namelijk moeilijk om zo maar met mensen te praten.. De werkdagen van vorige week heb ik doorgebracht op het kantoor van Margot. Hier hadden ze touw dat in stukken van ongeveer 8m geknipt moest worden. Dit word dan meegegeven met de tenten voor de mensen die geen woonplaats meer hebben. Ideaal werk voor mij: het moet namelijk gebeuren en je hebt er geen Creools bij nodig. Ik heb die dagen dus echt vele meters touw voorbij zien komen.. En heb zo het Creools geleerd voor zij werkt hard; Il travay enpil (tenminste zo klinkt het, let niet op de schrijffouten;))
De muggen hier mogen me in ieder geval en trekken er ook niets van aan dat ik geen Creools spreek. Mijn benen zijn prachtig versierd met rode vlekken… Na een mislukte poging om m’n klamboe op te hangen, zonder claustrofobisch te worden, had ik het maar opgegeven. De broer van de collega van Margot vond dit echter niets en heeft gisteravond het net helemaal mooi opgehangen. Nu heb ik mijn eigen prinsessenbed! Dit laat ook weer zien hoe zorgzaam iedereen hier is!
Natuurlijk is dit nog maar een deel van alle dingen die ik hier zie en meemaak, maar het moet nog een beetje leesbaar blijven:) Hopelijk kan ik bij m’n volgende blog wat meer vertellen over m’n stage en ik hoop langzaamaan hier mijn weg te vinden!
Heel veel liefs!
Nicolien
ps. Het uploaden van deze blog lukte steeds niet.. ondertussen heb ik het gesprek al gehad met ACLAM. Woensdag kan ik beginnen:) En de directeur en degene die verantwoordelijk is voor het project waarbij ik begin met administratieve taken, kunnen gelukkig ook Engels spreken:) Maar hierover dus later meer...
Gelukkig kon ik in stappen afscheid nemen. Eerst bij het overblijven..bij de Ontzetting… de Zeemeeuw… vrienden … en uiteindelijk het moeilijkste: familie. Op dinsdag 4 mei was het dan toch echt tijd om ook afscheid te nemen van ouders, zussen, zwagers, neefjes, pleegbroertjes en pleegzusjes. En alhoewel het bij het afscheid nemen vervelend is dat het zo moeilijk is, is het toch ook erg fijn om te weten dat je een plek hebt waar je graag weer thuis komt!
De reis verliep goed: zowel m’n bagage als ik, zijn in alle goede vliegtuigen en op de goede momenten aangekomen. Aangezien dit totaal niet als mij klinkt, kun je wel na gaan dat dit niet het hele verhaal is. Natuurlijk heb ik zo m’n Bridget Jones momenten gehad:) Zo werd me op Schiphol gevraagd of ze me wat vragen mochten stellen voor een enquête. Ach ja, waarom ook niet? Bij de laatste vraag, werd me gevraag hoe oud ik was. Zo als afronding nog even een simpele vraag. Dus antwoordde ik vol overtuiging: “21!!! ……………….. Ohw, dat is helemaal niet waar!!... Ik ben ..uhm….23!” Geef toe; het is nog best een lastige vraag; het verandert elk jaar weer!:P
Om naar Schiphol te gaan –of er zelfs alleen maar te landen- word je aan allemaal veiligheidsmaatregelen onderworpen. Zo werd er behalve bij de douane ook bij de betreffende gate nog een keer gecontroleerd of je echt wel mee mocht. Nadat ik van top tot teen gefouilleerd was, gingen ze m’n tas helemaal bekijken. Daar had ik ook een fotomapje met foto’s in zitten… waarschijnlijk meer uit interesse dan vanwege veiligheidsredenen, heeft die man het hele boekje bekeken. En dan bedoel ik ook echt het hele boekje! boekje! “Ah zijn dat je ouders?” “En wie zijn dat?” “Sta jij ook op deze foto?” “Dit is een leuke foto!” “Daar zie je er goed uit!”.
Verder moest er nog even via internet toestemming gevraagd worden om wel in Amerika te mogen landen (ik had eigenlijk toch een visa aan moeten vragen om te landen) en bij landing werd je helemaal opgeslagen: je stem, je gezicht, je vingerafdrukken. Ik snapte er natuurlijk weer helemaal niets van, waardoor er wel 5 pogingen van iedere hand zijn gedaan om vingerafdrukken op te nemen. Die man werd gefrustreerd en ik was al bang dat ik als terrorist opgepakt zou worden;), maar uiteindelijk is het gelukt!
Na een lange nacht wachten op het vliegveld in Amerika –wat helemaal lang voelt als je alleen reist en daarvoor iedereen bij de douane geschrokken reageert dat je voor 4maanden naar Haïti gaat - was het tijd voor m’n laatste vlucht. En ook hier kwamen zowel mijn bagage als ik tegelijk aan; perfect!
Buiten werd ik opgewacht door Margot en een hoop bezorgde mensen die me een taxi aanboden of anders wel even degene op wilden bellen die me zou ophalen. Toen ik Margot nog niet zag, wilde iemand me al bijna weer terug brengen achter de hekken, maar gelukkig zag ik Margot toen! Ik had m’n trui en jas, die ik tijdens het reizen hard nodig had gehad, achterop m’n rugzak vast gemaakt. Dit bleek er al snel afgevallen te zijn, want er kwam een man achter me aan die m’n spullen weer terug gaf. Het was al snel duidelijk: dit is een land met gastvrije, bezorgde en vriendelijke mensen!!
Dit is ook duidelijk bij Margot op kantoor: iedereen is erg vriendelijk. Zo slaap ik ook in het huis van een collega van Margot, waar zij zelf ook verblijft. Al de vriendelijke mensen en het mooie landschap, maken dat ik blij ben om hier te zijn. De taal maakt het echter ook erg moeilijk. Die stomme toren van Babel! Wat zou het toch makkelijk zijn als we gewoon allemaal dezelfde taal spraken;) Want zonder taal kun je zo weinig… Iedereen is zo aardig, maar het is erg moeilijk om iets terug te doen en om je dankbaarheid te laten zien. Veel dingen om je heen zijn een groot raadsel, omdat je niet hoort wat mensen zeggen en je mensen niets kunt vragen. Er zijn maar weinig mensen hier die Frans spreken en het Frans klinkt ook weer heel anders dan het Frans dat ik zelf nog maar minimaal beheers! De collega van Margot heeft ook 2 kleine kinderen, wat erg leuk is: zij trekken zich er niets van aan dat ik ze niet begrijp..
Gods liefde spreekt echter alle talen! Afgelopen zondag ben ik met de familie waar ik logeer naar de kerk geweest. Margot was ziek en bleef thuis. Gelukkig was Margot’s collega zo vriendelijk om een groot gedeelte in het Engels te vertalen, waardoor ik toch veel van de preek heb meegekregen. Maar ook zonder vertaling was de passie waarmee God word aanbeden duidelijk voelbaar en hoorbaar. Echt ongelofelijk! De kerk is ingestort door de aardbeving , waardoor de dienst plaats vond onder plastic zeilen. Toch was de passie zo veel groter dan in een willekeurige kerk in Nederland! Iedereen zingt prachtig vol passie en overgave! Het koor was tijdens de aardbeving bovenin de kerk aan het repeteren en is toen naar beneden gestort. Niemand van hen is echter beschadigd. Verder zijn er wel veel families in die kerk die geleden hebben van de aardbeving. De dienst ging er dan ook over dat God bij je is in moeilijke tijden en dat het daarom belangrijk is om in God te vertrouwen. Maar dat alleen is niet voldoende: mensen moeten ook opstaan en doen wat ze kunnen! Je bent zelf de enige die je situatie kan veranderen en je moet dit samen doen! Dit is een hele beperkte en korte samenvatting van de preek, maar het laat zien dat het een erg mooie dienst was!
Vanmiddag heb ik een afspraak met ACLAM en gaan we bespreken wat ik ga doen de komende maanden. Nu is het allemaal nog onzeker: ik weet niet hoe lang ik in Port au Prince blijf, wanneer ik naar Port de Paix ga en wat ik precies ga doen. Het is allemaal dus nog erg spannend! Vooral ook omdat je zonder taal zo weinig kunt beginnen! Maar ik hoop snel te kunnen beginnen met m’n stage: het zal me namelijk helpen om mijn ritme hier te kunnen vinden en om de taal te oefenen. Ik vind het namelijk moeilijk om zo maar met mensen te praten.. De werkdagen van vorige week heb ik doorgebracht op het kantoor van Margot. Hier hadden ze touw dat in stukken van ongeveer 8m geknipt moest worden. Dit word dan meegegeven met de tenten voor de mensen die geen woonplaats meer hebben. Ideaal werk voor mij: het moet namelijk gebeuren en je hebt er geen Creools bij nodig. Ik heb die dagen dus echt vele meters touw voorbij zien komen.. En heb zo het Creools geleerd voor zij werkt hard; Il travay enpil (tenminste zo klinkt het, let niet op de schrijffouten;))
De muggen hier mogen me in ieder geval en trekken er ook niets van aan dat ik geen Creools spreek. Mijn benen zijn prachtig versierd met rode vlekken… Na een mislukte poging om m’n klamboe op te hangen, zonder claustrofobisch te worden, had ik het maar opgegeven. De broer van de collega van Margot vond dit echter niets en heeft gisteravond het net helemaal mooi opgehangen. Nu heb ik mijn eigen prinsessenbed! Dit laat ook weer zien hoe zorgzaam iedereen hier is!
Natuurlijk is dit nog maar een deel van alle dingen die ik hier zie en meemaak, maar het moet nog een beetje leesbaar blijven:) Hopelijk kan ik bij m’n volgende blog wat meer vertellen over m’n stage en ik hoop langzaamaan hier mijn weg te vinden!
Heel veel liefs!
Nicolien
ps. Het uploaden van deze blog lukte steeds niet.. ondertussen heb ik het gesprek al gehad met ACLAM. Woensdag kan ik beginnen:) En de directeur en degene die verantwoordelijk is voor het project waarbij ik begin met administratieve taken, kunnen gelukkig ook Engels spreken:) Maar hierover dus later meer...
-
11 Mei 2010 - 07:18
Elke:
Hee Nicolien!
Ook al heb je last van stemmen in je hoofd ( :-)) vind ik het echt onwijs dapper dat je wel gewoon gegaan bent! Ik vind het super stoer, ook al moet je straks alleen maar touw knippen. Ze zullen vast wel wat interessantere klussen voor je vinden en ben erg benieuwd wat je precies gaat doen. Heel veel succes!!! Liefs -
11 Mei 2010 - 08:42
Willemijn:
Sartre zei het al: "Toute aventure humaine, quelque singulière qu'elle paraisse, engage l'humanité entière." (even je Frans testen ;)) Waarmee ik maar wil zeggen: als ik je stukje zo lees; leef ik met je mee! Heb het goed daar; maak mooie foto's en geef jezelf maar wat tijd om te "landen", ik geloof dat je een prachtige tijd gaat beleven!
Take good care; veel liefs en een dikke knuffel! -
11 Mei 2010 - 14:52
Jorieke:
Hey meis,
Fijn dat je goed bent aangekomen in het verre Haïti en je eerste ervaringen daar klinken positief! Prettig dat iedereen zo aardig is, maar ik kan me voorstellen dat het flink frusterend is dat je ze niet kan verstaan. Ik vrees er ook enorm voor daar in Tanzania. Preeit gus dat ze bij je stage wel Engels praten!
Veel plezier daar en geniet ervan! -
11 Mei 2010 - 16:03
Gerda:
Ha Nicolien!
Wat leuk weer van je te horen! Fijn dat je goed bent aangekomen! En met de taal komt vanzelf goed hoor! Veel succes/plezier enzovoort...
Groetjes,
Gerda -
12 Mei 2010 - 12:56
Teuntje:
Toch nog bedankt voor je linkje. Taal... zucht... Mooi dat je je al nuttig hebt gemaakt. Ik denk aan je aan de andere kant van de aardbol als ik stiekem een beetje heimwee heb naar Wageningen... Veel liefs -
14 Mei 2010 - 11:30
Alie:
Blij dat je goed aangekomen bent! Ik weet zeker dat je het daar na je zin gaat hebben :) -
15 Mei 2010 - 13:16
Carolien:
NICOLIEN!! Ben blij dat je goed aangekomen bent. Had al een tijdje niks gehoord, mja je moet ook maar net een goede internetverbinding in de buurt hebben..
Je gaat n toptijd tegemoet! Dat weet ik zeker! Heel veel succes daaro en hou ons op de hoogte van al je belevenissen!
Gr.C -
15 Mei 2010 - 16:46
Oom Gerrit Overbeek:
Ben wel jaloers op je vanwege alle avonturen en erg trots dat je mijn nichtje bent hou je haks en tot een volgende keer ook groeten van tante Leida -
17 Mei 2010 - 12:04
Marian Brandemann:
Ha Nicolien,
wat ben je dapper, zomaar alleen naar Haïti! Bijzonder om te lezen wat je daar meemaakt! We wensen je Gods zegen toe in alles wat je doet..en wat zullen de mensen blij zijn, ook simpelweg met dat touw! Je weet niet half hoe lastig het is om je tent zonder touw vast te zetten!
Hartelijke groet, en fijne tijd toegewenst!
Kees en Marian Brandemann -
17 Mei 2010 - 12:19
Janet:
Hee Nicolien!
Tof om te lezen hoe het daar is :)
Hele fijne tijd daar! Ik denk aan je en bid voor je. Hopelijk kom je er een beetje uit de taal enzo. Geniet vooral van alles!
Groetjes,
janet -
23 Mei 2010 - 12:28
Tante Ineke:
We zijn zo trots op je. Je red het vast wel, en als je weer naar huis gaat zal het weer moeilijk zijn. Maar jij komt er wel door. We denken veel aan je en bidden voor bescherming en kracht. Dikke knuffel, ook namens oom Dick.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
